Hij staarde er het langst naar, terwijl zijn duim de oude sporen volgde. « We moeten dit hebben gedaan toen we voor het eerst verkering kregen, » mompelde hij. Hij was het helemaal vergeten, maar toch had ze diezelfde pot door verhuizingen, seizoenen en decennia heen behouden – ze had nooit een woord gezegd.
Mijn vader huilde die ochtend zachtjes, niet uit verdriet maar uit dankbaarheid. Hij had al die jaren gedacht dat hij haar plant in leven hield, maar in werkelijkheid had hij voor hun liefde gezorgd – nog steeds bloeiend, nog steeds geworteld, nog steeds levend.
Nu, wanneer ik die roos zie, word ik eraan herinnerd dat liefde niet altijd schreeuwt of sprankelt. Soms blijft het zachtjes hangen in de grond, in de krassen op een aarden pot, of in de stille zorg van iemand die een belofte nakomt lang na het afscheid.
Notitie: Dit verhaal is een fictief werk geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Elke gelijkenis is toevallig. De auteur en uitgever wijzen nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of vertrouwen af. Alle afbeeldingen zijn alleen ter illustratie.
