« Hallo, ‘Ambulance’, ik… ik heb een baby in de hal gevonden. Het lijkt erop dat hij in de steek is gelaten. Kom snel, het adres is zus en zo… »
De telefoniste verduidelijkte de details en Christina probeerde haar paniek in bedwang te houden: « Ja, hij leeft, maar hij huilt… » Nadat ze het gesprek had beëindigd, hurkte ze voor het pakketje:
« Ssst, kleintje, » fluisterde ze, hoewel de baby het nauwelijks kon horen. « Ik zal je geen pijn doen, alles komt goed… »
De baby trilde en viel even stil, alsof hij de warmte in haar stem had gevoeld. « Jongen of meisje? » vroeg ze zich af. Christina tilde de deken op en zag dat het een jongen was. Haar hart brak van begrip: helemaal alleen, zonder naam, zonder moeder.
Buren liepen voorbij; sommigen bleven staan en keken nieuwsgierig toen ze het tafereel zagen. Christina riep:
« Iedereen, help alsjeblieft – kan iemand zijn jas uittrekken om hem te bedekken? Het tocht hier! »
Een 18-jarig meisje trok haar windjack uit:
« Wauw… Wat een kleintje. Hier, pak hem, dek hem af. »
“Dank je wel,” knikte Christina.
Terwijl ze op de ambulance wachtte, rende een oudere vrouw zwaaiend met haar armen naar haar toe: « O, monsters! Wie laat er nou een kind in de steek! » Haar vragen versterkten Christina’s toenemende paniek alleen maar. Een man in een trainingspak opperde: « Misschien moeten we hem maar meenemen naar het appartement? » Maar Christina vreesde onnodige beweging: « Voor het geval de dokters hem ter plekke moeten onderzoeken. »
Na ongeveer 15 minuten loeide de sirene op de binnenplaats. Ambulancepersoneel haastte zich met een brancard naar de ingang. Christina trilde terwijl ze de kleine tegen zich aandrukte en hem probeerde op te warmen. Een arts, een vrouw van middelbare leeftijd, raakte hem aan en trok haar wenkbrauwen op:
« Hij leeft nog, maar is zwak. Hij moet onmiddellijk naar het ziekenhuis. Wie ben jij – de moeder? »
« Nee, ik heb hem gevonden… » Ze slikte bitter. « Het lijkt erop dat hij in de steek is gelaten. »
« Begrepen, » zei de dokter, terwijl ze haar lippen op elkaar perste. « Oké, we nemen hem mee. Geef alstublieft uw contactgegevens, want de politie neemt later contact met u op. »
Christina, die onbewust haar telefoonnummer en paspoortgegevens opsomde, voelde haar hart bonzen. De medici wikkelden de baby in een speciale warme deken en legden hem op een kleine brancard. « Jongetje… » mompelde de dokter, « nog maar een kleintje. »
Christina stapte achter hen aan naar buiten en keek toe hoe de ambulance wegreed. Buren in de buurt bleven maar naar adem snakken: « Wauw! Wat is dat voor een moeder? Verschrikkelijk! »
Ze stond daar, haar handen slap neervallend, en vergat zelfs de tas met brood en kwark die ze ergens in de hal had laten liggen. Haar gedachten echoden: « Doen mensen echt zo? Een pasgeborene in de hal achterlaten als afval… »
Diezelfde dag kon Christina niet meer normaal functioneren. Eenmaal thuis zette ze de boodschappentas op de keukentafel, maar ze had geen kracht om te koken. Ze belde haar vriendin Oksana:
« Oksana, kun je je voorstellen… Ik heb vandaag een baby gevonden. Precies in de hal! »
« Wat? » hijgde Oksana. « Serieus? Hoe is dat mogelijk?! »
Christina vertelde op een geagiteerde manier elk detail.
Oksana was in shock en zei: « Misschien moet ik eens langskomen? Gaat het wel? » – « Het gaat wel, maar mijn hoofd tolt. Kom, ik zou je graag zien. »
Rond zes uur ‘s avonds arriveerde Oksana met een taartje, en ze schonken thee. Christina vertelde het verhaal nog een keer, terwijl ze de tranen voelde opwellen: « Je begrijpt het wel, dit kleine jongetje… hij is zo klein… »
Oksana drukte haar hand op haar borst:
“Chris, misschien was de moeder gewoon wanhopig, ik kan het niet rechtvaardigen, maar…”
« Ik snap niet hoe iemand zomaar een kind in de steek kan laten. Zelfs in wanhoop… »
« Ja, het is… verschrikkelijk. »
« Nu vraag ik me steeds af… » Christina aarzelde. « Wat gaat er met hem gebeuren? Wordt hij in een weeshuis geplaatst als zijn ouders zich nooit melden? »
Oksana knikte: « Meestal wel. Of hij blijft in het ziekenhuis tot de kinderbescherming ingrijpt. En wat dacht je van jou… wil jij op de een of andere manier helpen? »
Christina vouwde haar handen samen:
