Het personeel van het appartement, buiten dienst, verzamelde zich bij de ingang, nadat ze waren gewaarschuwd. Een man genaamd Alexei bleef een ansichtkaart uit zijn auto halen en rende de poort door, duidelijk overstuur. De bewakers benaderden hem voorzichtig en vroegen hem te stoppen, maar het leek alsof ze er niet waren. Ze probeerden hem te overtuigen, maar hij luisterde niet.
Toen hij eindelijk de slag te pakken had, sloeg hij een van hen neer en viel ze aan, voordat tien anderen hem tegen de grond sloegen. Nadat ze hem hadden gekalmeerd, vertelde Alexei het verhaal. Het bleek dat zijn vrouw, Sofia, was blootgesteld en naar een andere man was gebracht. Ze waren allebei blank, dus het had geen zin; ze was bevallen van een zwarte drieling.
Hij schreeuwde dat het huwelijk voorbij was. Tassen voor Sofia, en aangezien ze ze niet allemaal tegelijk naar het appartement konden dragen, kon hij het zelf doen. Het kon hem niet schelen dat ze bevallen was. Alleen dat er immense pijn zou zijn.
Toen de bewakers Alexei loslieten, ging hij naar Sofia’s kamer. Haar ervaring was er een van niet vrij kunnen ontsnappen. De pasgeborenen huilden om haar heen en ze keek hen onbewogen aan. Alexei zei haar dat ze nooit meer naar zijn huis terug moest keren, en naar de zwarte man met wie ze een affaire had, om de drieling op te voeden.
Sofia staarde hem ongelovig aan. Hij zou haar er absoluut niet uitgooien. Het was duidelijk dat de geboorte van drie donkere kinderen een mysterie was, aangezien het een blank stel was. Alexei was eerder in de verloskamer geweest, maar hij rende weg zodra de kinderen geboren waren en onthulde dat ze een donkere huid hadden.
Sofia ging ervan uit dat ze alles na zijn afspraak zouden bespreken; ze had geen idee dat ze alleen langs was gekomen om haar spullen op te halen. Ze smeekte hem haar niet zo achter te laten, want ze was er niet. Als een zogende moeder, die zonder zijn steun voor de kinderen zorgde, uitgeput en beschikbaar. Maar Alexei schreeuwde haar toe dat ze haar mond moest houden. « Laat haar en de kinderen maar rotten in de hel – het kon ze niets schelen. Ga maar. » Alexei wierp Sofia nog een laatste duivelse blik toe voordat hij de kamer uit rende. Die dag was nauwelijks te overzien. Ze belde Alexei talloze keren, maar hij nam niet op.
