Toen Anna Petrova’s echtgenoot het huis uit stormde en de deur achter zich dichtsloeg, waren zijn afscheidswoorden pijnlijker dan messen.
« Jij bent degene die een groot gezin wilde, » sneerde hij, terwijl hij haar alleen achterliet met vier kleine kinderen.
In het begin was de stilte ondraaglijk. Het huis voelde als een graf, vol gebroken beloftes en onbetaalde rekeningen. Maar langzaamaan leerde Anna weer te leven. Ze werkte lange dagen, spaarde elke cent en vulde haar huis met iets wat haar man nooit kon: liefhebben.
Drie jaar later was het leven nog steeds zwaar, maar het was wel haar leven.
En toen kwam de nacht die alles zou veranderen.
De oude vrouw op de bank
Het was laat, de zon zakte in de horizon, toen Anna haar zag. Een oudere vrouw zat ineengedoken op een parkbankje, rillend onder gescheurde kleren. Haar ogen, troebel van verwarring, schoten rond als die van een verdwaald kind.
Anna’s hart deed pijn. Ze had zelf zo weinig, maar ze wist hoe eenzaamheid voelde. Zonder aarzelen naderde ze.
“Wil je met me mee naar huis?” vroeg ze zachtjes.
De vrouw aarzelde en knikte toen.
Anna bracht haar naar huis en bood haar een warm bad, een bed en een plekje aan hun kleine eettafel. De kinderen, nieuwsgierig maar gastvrij, omhelsden haar snel. Ze noemden haar ‘Oma Zoya’.
Een nieuw hart voor het gezin
Binnen een week transformeerde oma Zoya het huishouden.
Ze vertelde verhaaltjes voor het slapengaan die de kinderen in vredige dromen wiegden. Ze kookte maaltijden die zelfs de eenvoudigste ingrediënten als een feestmaal deden smaken. Ze naaide oude kleren in nieuwe en fluisterde bemoedigende woordjes tegen Anna als de nachten te zwaar werden.
