De rechtszaal was in diepe stilte gehuld. Alle banken waren bezet, alle blikken gericht op de man die in het midden stond: Nicolas Morel, een voormalig politieagent, met een verloren blik en een vermoeide gestalte.
De rechter bladerde langzaam door het dossier en keek toen op.
— Meneer Morel, u pleit schuldig aan corruptie en machtsmisbruik…..
Heeft u nog iets te zeggen voordat de rechtbank uitspraak doet?
Nicholas haalde diep adem, maar zijn stem trilde toen hij antwoordde:
—Ik heb niet veel meer te zeggen. Ik weet dat mijn fouten me hierheen hebben geleid. Maar… ik wil graag één verzoek doen, als je het niet erg vindt. Ik wil mijn hond, Tao, nog één keer zien. Dat is… alles wat ik nog heb.
Er klonk een zacht gemompel. De rechter wisselde een blik met de officier van justitie…
knikte toen langzaam. Een paar minuten later ging de achterdeur open en kwam Tao binnen.
Hij was een Duitse herder, ongeveer tien jaar oud. Zijn stappen waren traag, afgemeten, bijna plechtig. Hij was getraind om Nicolas te vergezellen bij zijn onderzoek. Samen vormden ze een formidabel duo tegen criminaliteit, voordat alles uit de hand liep.
Toen Tao Nicolas zag, rende hij naar hem toe. De man viel op zijn knieën en omhelsde hem stevig. Zijn tranen vloeiden rijkelijk.
— Het spijt me, Tao. Ik heb gefaald. Ik heb je onteerd, ik die dacht dat ik je beschermde…
Tao kreunde zachtjes en legde zijn hoofd tegen de borst van zijn meester. Dit moment van tederheid overweldigde de aanwezigen. Zelfs de rechter keek weg, ontroerd.
Maar net toen alles leek te bevriezen, ging Tao plotseling rechtop zitten, alsof hij door een intuïtie werd aangetrokken. Hij staarde de aanklager lange tijd aan, liep langzaam op hem af en blafte toen één keer. Luid. Duidelijk. Scherp.
De officier van justitie fronste.
— Wat betekent dit circus? Het is maar een hond…
Tao blafte opnieuw, ging recht voor hem zitten en staarde hem intens aan…
