Tao blafte opnieuw, ging recht voor hem zitten en staarde hem intens aan…
In het publiek stond een oude man op. Het was inspecteur Gérard Lemaitre, inmiddels gepensioneerd, maar een voormalig politiehondentrainer.
« Tao is geen gewone hond, » zei hij kalm. « Hij is getraind om leugens te detecteren en te reageren op abnormale spanning. Dit gedrag is niet triviaal. »
De rechter tikte langzaam met zijn hamer, een teken van diepe gedachten.
— Meneer de officier van justitie, we zullen de hoorzitting opschorten. Ik ben van mening dat verder onderzoek noodzakelijk is…
Het gefluister hervatte zich. Nicolas, nog steeds op zijn knieën, keek zijn hond verbaasd aan. Had hij aangevoeld wat niemand anders had opgemerkt? Tao, trouw tot het einde, had misschien net de eer van zijn meester gered.
In de dagen die volgden, werd een intern onderzoek gestart. Er werden verontrustende elementen aan het licht gebracht. Sommige documenten uit het oorspronkelijke onderzoek leken te zijn gewijzigd. Getuigenissen waren beïnvloed. En de kern van deze anomalieën was de officier van justitie zelf die erbij betrokken leek te zijn.
Uiteindelijk werden de aanklachten tegen Nicolas opnieuw beoordeeld. Sommige werden ingetrokken, andere verminderd. De rechter erkende dat de beschuldigden weliswaar fouten hadden gemaakt, maar dat deze waren verergerd door een complexere context dan verwacht.
Nicolas kreeg strafvermindering, waardoor hij op voorwaardelijke vrijlating een normaal leven kon hervatten. Maar meer nog dan zijn vrijheid was het zijn waardigheid die hij herwon.
Een paar maanden later, in een rustig dorpje in Zuid-Frankrijk, woonde Nicolas in een bescheiden huis omgeven door groen. Tao sliep vaak onder de boom bij de tuin, met zijn snuit naar de wind gericht.
« Je hebt me gered, oude man, » zei Nicolas terwijl hij over zijn hoofd streek. « Niet met woorden, maar met je loyaliteit. Zonder jou was ik alles kwijtgeraakt. »
Tao kwispelde zachtjes met zijn staart, blij om daar te zijn.
En misschien is dit wel de mooiste vorm van rechtvaardigheid: datgene wat niet in de rechtbank wordt gezegd, maar in de stilte tussen twee wezens die elkaar begrijpen.
