Sla de advertentie over
Lefigaro.fr/madame.- Je vertelt de waargebeurde verhalen van verschillende getatoeëerde mensen. Er is een vrouw wiens baby doodgeboren is en die vraagt om engelenvoetjes op haar hart te laten tatoeëren, of een man die een swastika wil bedekken die in de gevangenis is gemaakt. We beseffen dat niemand onschuldig zijn lichaam markeert. Maar is tatoeëren altijd therapeutisch?
Ik denk het wel. Natuurlijk zie je in salons veel mode, « massa »-tatoeages. In de jaren 90 kwamen mensen bijvoorbeeld om de prikkeldraadtatoeage van Pamela Anderson te laten zetten ( een tatoeage op haar arm, noot van de redactie ) of de namen van hun kinderen, zoals die van David Beckham. Maar zelfs deze tatoeages kunnen gelinkt zijn aan iets voorouderlijks; mensen doen het ondanks alles als een soort overgangsrite, misschien onbewust. En iedereen draagt het op zijn eigen manier.
Je schrijft dat « tatoeëren een gebeurtenis in het echt markeert en die als een boek kan herlezen. » Komen de therapeutische voordelen van tatoeëren via dit mechanisme tot stand?
Zeker wel. Wat ik tijdens het schrijven begreep, is dat we ons eigen boek zijn, ons eigen pantser. Door onszelf te tatoeëren, doen we onszelf goed, versieren we onszelf. Als de tatoeage eenmaal klaar is, kijken mensen naar zichzelf, observeren ze een deel van hun lichaam waar ze nooit aandacht aan besteden. Ze laten het bestaan. In werkelijkheid verlaten we de salon anders. Een tatoeage laten zetten is een soort contemplatie, we communiceren met onszelf, we belichamen onszelf. We willen onszelf toebehoren door een teken op onszelf te zetten. En uiteindelijk, als we erover nadenken, zijn er maar weinig gebaren in het leven waarmee we onszelf echt belichamen.
Kan iedereen zijn lichaam markeren?
