De ochtendsfeer op Chicago O’Hare International Airport gonsde van de gebruikelijke symfonie van gehaaste voetstappen, rollende bagage en vluchtaankondigingen die tegen de terminalwanden weerkaatsten. Michael Johnson, een beheerste 42-jarige zakenman, stond kalm in de incheckrij. Strak gekleed in een marineblauw maatpak straalde hij een zelfverzekerde uitstraling uit. Zijn bescheiden houding verraadde nauwelijks dat hij een van de rijkste mensen van het land was – en de meerderheidsaandeelhouder van NorthStar Airlines, een van de snelstgroeiende luchtvaartmaatschappijen in de VS.
Vlak achter hem wipte Karen Whitfield, een makelaar van middelbare leeftijd uit de buitenwijken van Illinois, duidelijk geïrriteerd van de ene voet op de andere. Haar hakken klikten ongeduldig op de glanzende vloer terwijl ze de tijd controleerde. Karen, die eerder die ochtend al gestrest was door de file, was op weg naar een zakenconferentie in Dallas en haar geduld begon snel op te raken.
Toen Michael eindelijk bij de balie aankwam, gaf hij met geoefend gemak zijn paspoort en boekingscode af. De medewerker van de luchtvaartmaatschappij glimlachte beleefd en begon met inchecken. Maar voordat ze dat kon afronden, bereikte Karens frustratie een hoogtepunt. Ze tikte Michael hard op zijn schouder en zei:
« Pardon, kunt u iets sneller? Sommigen van ons hebben een echte baan en hebben niet de hele dag te verliezen. »
Michael draaide zich om, verrast maar kalm. « Mevrouw, ik wacht gewoon tot de agent mijn ticket verwerkt, net als iedereen, » antwoordde hij kalm.
Maar Karen was niet tevreden. Haar stem werd luider. « Doe niet zo’n houding aan. Mensen zoals jij moeten hun plaats kennen. Ga hier weg en ga terug naar jullie sloppenwijken. Jullie houden de rij op. »
De passagiers in de buurt werden stil. Een plotselinge stilte daalde neer over de ruimte. De ogen van de incheckmedewerker werden groot van ongeloof en een stel dat vlakbij stond, wisselde afkeurende fluisteringen uit. Michaels uitdrukking bleef kalm, hoewel de hardheid van de woorden pijn deed. Toch reageerde hij niet. In plaats daarvan knikte hij beleefd naar de medewerker, die zijn incheckprocedure afrondde met een rustige, verontschuldigende blik.
Karen sloeg haar armen over elkaar met een zelfvoldane blik, ervan overtuigd dat ze voor zichzelf had gevochten. Ze liep naar de toonbank, nog steeds mopperend.
Wat ze zich niet realiseerde, was dat de man tegen wie ze net had gesproken niet zomaar een reiziger was: hij was de eigenaar van de luchtvaartmaatschappij waar ze op het punt stond in te stappen.
Bij de gate van vlucht 274 naar Dallas gonsde het in de wachtruimte van de passagiers die zich klaarmaakten om aan boord te gaan. Karen zat aan de kant, koffie in de hand, en scrollde door haar telefoon. Het eerdere incident was nauwelijks nog te herinneren. Ze had niet meer aan de man gedacht – totdat hij weer opdook.
