De schreeuw die het huis wakker maakte
Om 6:12 uur werd het gezin Martinez wakker. Mateo – vijf jaar oud, een rustig kind dat giechelde om tekenfilms en in slaap viel met een boek op zijn borst – zat rechtop in bed, zijn handen tegen zijn rechteroor gedrukt. « Mama, daar is iemand, » snikte hij. « Het beweegt. »
Race zonder ontbijt
Nora en Daniel maakten geen ruzie met de angst in zijn stem. Schoenen aan, sleutels, auto. De dageraad droeg een dun, grijs licht terwijl ze richting County General scheurden. Op de achterbank schommelde Mateo en jankte. « Laat het alsjeblieft ophouden. Laat het alsjeblieft ophouden. »
Triage, testen en twijfels
De spoedeisende hulp galmde van een gestaag ritme van piepjes en notities. Een verpleegkundige hurkte neer op Mateo’s hoogte, nam zijn vitale functies op en legde voorzichtig een hand op zijn schouder. De röntgenfoto sloot het ergste uit dat volwassenen zich in de stilte tussen de vragen kunnen voorstellen. « Soms, » zei een andere medewerker voorzichtig, « worden kinderen zenuwachtig voor school. » Mateo’s kin trilde. « Het gebeurt, » fluisterde hij. « Alstublieft, dokter. Haal dit alstublieft weg. »
