Dokter Sloane arriveerde met een kalmte die de hele kamer kalmeerde. Ze kantelde Mateo’s hoofd, zette de otoscoop aan en richtte de straal op het smalle, donkere kanaal van het oor van het kind.  Haar houding veranderde in een oogwenk – haar schouders verstijfden, haar ademhaling stokte. Geen paniek. Herkenning. Ze keek op naar de ouders. « Jullie hadden gelijk om te komen. »

Wat zag ze?

Net om de bocht in het kanaal boog iets kleins zich in het licht – benen spanden zich, een rilling van beweging reageerde op de helderheid en het geluid. Geen monster. Een levend wezen op de verkeerde plek.

Plan met een zachte stem

« Mateo, » zei dokter Sloane met gedempte stem, « we gaan je oor heel, heel stil houden. Hoe stiller het is, hoe sneller dit voorbij is.   » Tegen het team: « Dim de lichten. Laten we het laten denken dat het nacht is. » De kamer gehoorzaamde. Het licht van de monitor dimde. Een verpleegkundige hield Mateo’s hand vast; de andere hield zijn kleine hoofdje vast alsof het van glas was.

Zachte extractie

Geen water. Geen luide bewegingen. Geen instrumenten die scherp genoeg waren om te schrikken. Dr. Sloane greep naar een kleine, flexibele strop, ontworpen voor nauwkeurig werk, en hield het speculum met haar andere hand vast om het kanaal open te houden.  « Tel mijn ademhalingen, » zei ze tegen Mateo. « In, uit. Als golven. » Bij de vijfde ademhaling gleed de strop langs de indringer. Bij de zesde leidde ze hem terug, meer bemoedigend dan grijpend. Bij de zevende verscheen het ding bij hem – een kleine bruine kever, zijn pootjes gevouwen in de plotselinge lucht. Mateo verstijfde, zijn ogen wijd open. Toen barstte hij in tranen uit van opluchting.

Het geluid van opluchting