Het duurde even voordat Veronica begreep over welk pak hij het had. En toen ze dat besefte, stopte ze zelfs.
« Je bedoelt dat je op onze bruiloft hetzelfde pak zult dragen als waarin je de eerste keer getrouwd bent? », verduidelijkte ze.
– Nou ja. Waarom zou je geld verspillen aan een tweede pak? De bruiloft kost toch al een flinke duit, – legde Maxim uit, die totaal niet begreep wat Veronica niet leuk vond.
– Dat is uitgesloten. Ik wil niet dat je in hetzelfde pak trouwt, – zei Veronica vastberaden. – Ik wil niet dat je familieleden naar ons wijzen en fluisteren dat de bruidegom elke keer in hetzelfde pak trouwt. Je gaat toch ook niet slapen op een laken waar iemand anders al eens op heeft geslapen? Of je koopt een pak, of er komt geen bruiloft, – zei ze vastberaden.
« Oké, ik koop het als je dat wilt, » stemde Maxim met tegenzin in.
« Beloof je het? » vroeg Veronica zachter.
« Ik beloof het. »
De tijd vloog ongemerkt voorbij, want het was druk en de trouwdag naderde. Het restaurant was al gereserveerd, het menu was gekozen en de uitnodigingen waren naar alle vrienden en familieleden verstuurd. Het enige wat nog restte, waren trouwringen kopen. In de juwelierszaak verraste Maxim de bruid opnieuw onaangenaam door te zeggen dat ze maar één ring hoefde te kopen, voor Veronica. En Maxim had er al een.
– Dit klopt niet, Maxim. Een trouwring is een symbool van eeuwige liefde, een talisman van familiegeluk. Je huwelijk was een mislukking en eindigde in een scheiding. Je trouwring zal geen talisman zijn voor onze familie. Ik wil niet dat ons hetzelfde lot overkomt, – zei Veronica.
– Je hecht te veel waarde aan het bijgeloof van een oude oma. Ik geloof er niet in. Alles is anders voor ons. Wat is het verschil? – Maxim wuifde met zijn hand.
– Hoe komt het dat je het niet begrijpt? Jij en je vrouw zijn gescheiden. Ik weet niet waarom, maar je huwelijk was niet succesvol, het bracht je geen geluk. En de ring houdt de herinnering daaraan vast. Ik wil niet dat hij ons ongeluk brengt. Trouwens, heb je een pak en een overhemd gekocht?
– Ik had geen tijd. Ik was helemaal in de war. Zoveel zorgen over deze bruiloft. Er is nog tijd, ik koop hem, beloofde Maxim.
– Hoe laat? De bruiloft is over een week, en je hebt geen pak aan! – Veronica keek haar verloofde verwijtend aan.
– Ja, ik heb een pak. Je kunt het zelfs huren als het zo belangrijk voor je is. Waarom zou je geld verspillen en het kopen? Het blijft later in de kast hangen. Zo kun je een hele collectie trouwpakken verzamelen. Ik ben de eerste keer in deze getrouwd, de tweede keer in deze… – Maxim grapte, maar Veronica had geen zin om te lachen. – Mensen trouwen in pakken en jurken die ze huren. En niets.
– Hoe weet je dat het niets is? Misschien zijn ze al lang geleden gescheiden? Alles bewaart de herinnering aan zijn eigenaar. Wat als ik de jurk van je eerste vrouw draag? Vind je die mooi?
– Nou, het kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Een jurk is een jurk. Voor de verandering, – wuifde Maxim het weer weg.
– Kan het je niets schelen? Echt niet? Ik dacht niet dat je zo was. Een bruiloft is de belangrijkste dag in het leven van de bruid en bruidegom, de dag waarop een nieuw gezin wordt geboren. Hoe we deze dag vieren, bepaalt hoe ons leven eruit zal zien. We kunnen dingen uit het verleden niet naar het nieuwe slepen, – hield Veronica vol.
– Oh, kom op. Het belangrijkste is dat we van elkaar houden. En jij en ik houden van elkaar, toch? En welke jurk je naar de burgerlijke stand draagt, maakt me niet uit, zelfs geen spijkerbroek.
– Misschien kunnen we helemaal zonder bruiloft? Waarom zouden we geld verspillen? We verschijnen in een spijkerbroek en een T-shirt, ze schrijven ons in, geven ons een trouwakte en dat is alles. Geen herinneringen, geen foto’s. Maar we besparen een hoop geld. Onze kinderen worden groot en vragen om foto’s, maar wij hebben geen foto’s. Daar kunnen we het over eens worden. Ik meen het echt. Of je koopt een pak en een ring… – Veronica zweeg even en flapte er toen resoluut uit: – Of er komt geen bruiloft!
– Hoe kan dat nou niet? De gasten zijn al uitgenodigd, de zaal is al betaald… – Maxim raakte geïrriteerd.
– Ik weet niet zeker of ik nog wel met je wil trouwen. We zijn nog niet getrouwd en we begrijpen en horen elkaar al niet. Dan ga je me vertellen waarom ik een kinderwagen, een wieg en kleren voor een kind moet kopen. We sparen geld en lenen van vrienden. Toch? – Veronica’s stem brak en er glinsterden tranen in haar ogen.
– Oké dan. Ik koop morgen een pak en een ring. Maar niet huilen.
De hele nacht dacht Veronica dat ze al twee jaar samen waren en dat ze Maxim helemaal niet kende. Hij blijkt kleinzielig en hebberig te zijn. Als hij zelfs maar op de bruiloft bespaart, wat gebeurt er dan? Ja, ze houdt van hem, maar het is beter om de bruiloft meteen af te wijzen dan elke dag teleurgesteld te zijn.
De moeder zag de verdrietige blik van haar dochter en vroeg wat er gebeurd was.
– Mam, Maxim wil in hetzelfde pak trouwen als de eerste keer. Hij zei zelfs dat de jurk gehuurd had kunnen worden. Kun je je dat voorstellen? Het was het niet waard om een nieuwe te kopen en er geld aan uit te geven. Iedereen zal met de vinger wijzen en zeggen dat de bruidegom elke keer in hetzelfde pak trouwt. En dan zeggen ze het nog eens. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil geen bruiloft meer.
– En dat zeg je nu? Op de avond voor de bruiloft? Ben je verliefd op Maxim? Of vind je het belangrijker welk pak hij draagt naar de burgerlijke stand? Veel mensen doen dit als ze geen extra geld hebben, zei mama.
– Mam, hoe zit het met de ring? Die brengt ongeluk over. Zou dat kunnen?
“Praat gewoon met Maxim, vertel hem over je angsten,” probeerde de moeder haar dochter te kalmeren.
« Ik heb al met hem gesproken, » mompelde Veronica. « Hij heeft beloofd een pak en een verlovingsring te kopen. »
