Elena stond bij het raam en zag hoe de regendruppels langzaam door het glas druppelden. De lichten van de auto knipperden beneden en hun reflecties dansten in Plassen. Maar ze zag er niets moois in. Een stilte groeide in haar hart, zwaarder dan elke ruzie.
Marcos zat aan zijn bureau met een laptop. Zijn vingers tikken op het toetsenbord alsof zijn hele leven ervan afhangt. Hij keek nooit op om haar gezicht te zien, moe en gespannen.
‘Marcos,’ fluisterde ze eindelijk. Weet je wat me het meeste pijn doet? Het is niet zo dat je mijn moeder niet belt. Je begrijpt niet eens waarom het zo belangrijk is.
Hij zuchtte, maar stopte niet met schrijven.
“Elena, overdrijf niet. Ik bel je morgen. Of ooit. Het maakt niet uit.
Ze draaide rond.
“Misschien niet voor jou. Maar het is haar hele leven! Ze vraagt niet om cadeaus, ze vraagt niet om geld. Hij wil maar één woord. Ze wil weten dat je haar respecteert.
De woorden hingen in de lucht. Marcos stak eindelijk zijn handen op en keek haar aan. Zijn ogen waren moe, een beetje geïrriteerd.
“Jelena…”hij begon, maar eindigde niet. Hij is gewend aan logica, aan argumenten. En toen werkte de logica niet.
Weet je wat ik dacht toen ik deze sjaal voor Clara kocht? Haar stem trilde, maar stevig.”Dat ik dit voor ons doe.”We zijn een team, een familie. Maar in werkelijkheid was ik slechts een uitvoerder van uw bevelen. En nu doe je hetzelfde met mijn moeder-haar behandelen als een onbeduidend persoon.
Marcos stak een hand door zijn haar.
“Je overdrijft.”
Ik begin me net te verdedigen.
Elena kon die nacht niet slapen. Marcos sliep vredig, alsof er niets was gebeurd, en ze rolde van kant tot kant. Om drie uur ‘ s morgens kwam ze uit bed en greep naar de telefoon.
– Moeder… Ze fluisterde toen ze een bekende stem hoorde. — Verontschuldigen. Het spijt me dat hij niet meer belde. Maar dat ben ik wel. Ik zal je nooit vergeten.
“Mijn lief,” antwoordde haar moeder zachtjes. “Huil niet. Ik weet dat je van me houdt. Dat is genoeg.
Maar Elena wist dat dat niet genoeg was. Niet voor een moeder die altijd vergevingsgezind was. Voor haar eigen bestwil. Want die stilte sprak meer dan duizend woorden.
De volgende dagen deed Marcos alsof er niets was gebeurd. Hij bracht koffie, vertelde grappen en stelde gezamenlijke uitstapjes voor. Maar voor Elena brak er iets.
Op een avond zat ze tegenover hem.
“Marcos, we moeten praten.”
Hij keek verbaasd.
“Waarover?”
