“Waarover?”
– Over de toekomst. Ons. Want als je mijn familie niet respecteert, respecteer je mij ook niet.
Haar stem was kalm, maar elk woord woog zwaar. Hij greep naar haar hand, maar ze trok zich terug.
Ik koos jou omdat ik geloofde dat we samen zouden bouwen. En nu heb ik het gevoel dat ik in mijn eentje bouw, en je kijkt gewoon of de muren recht zijn. Ik heb een partner nodig, geen supervisor.
Voor het eerst zag hij in haar ogen niet alleen verdriet, maar ook een beslissing.
Twee weken later was Elena haar koffer aan het inpakken. Het appartement was stil. Marcos zat aan zijn bureau, zijn laptop was dicht.
“Het spijt me,” zei hij zachtjes. “Misschien was ik echt blind.
Ze keek hem aan.
“Niet blind, Marcos. Inert. En dat doet het meeste pijn.
Ze ging weg zonder de deur dicht te slaan. Haar voetstappen in de gang klonken als loslaten en afscheid tegelijk.
Een paar maanden later zat Elena met haar moeder in een klein appartement in een andere stad. Ze dronken koffie en lachten om oude verhalen.
De telefoon trilde op tafel. Bericht van Marcos: “ik denk nog steeds aan je. Het spijt me nog steeds.”
Elena zette het scherm uit en greep de hand van haar moeder.
– Weet je dat, mam? Ik zal nooit meer iemand rechtvaardigen. Hij niet, ik niet.
De moeder glimlachte hartelijk.
Dit is het mooiste cadeau dat je me kon geven.
Elena voelde dat de knoop in haar borst eindelijk begon los te komen. Het was geen perfect einde, maar het was een echt, nieuw begin.
