Ik betaal de salarissen van deze… caissières!
Van mijn geld leven ze!
Toen hief Elena, voor het eerst na jaren van stilte, haar blik.
Haar vochtige ogen ontmoetten die van de vrouw.
— Nee, mevrouw.
Ik leef van mijn waardigheid.
Het salaris is klein, maar ik krijg het niet van u, maar van mijn eerlijk werk.
En als u vandaag munten naar me gooit, zult u morgen woorden gooien, en overmorgen misschien zelfs iemands leven.
Maar ik accepteer het niet meer.
Haar stem trilde, maar elk woord viel zwaar, als een hamer.
De zaal viel stil.
De klant knipperde, voor het eerst onzeker.
Andrei legde zijn hand op de toonbank en voegde toe:
— Als u ooit nog een medewerker zo behandelt, weet dan dat ik de getuige zal zijn die spreekt.
Er zijn bewakingscamera’s, er is wetgeving, er zijn mensen die niet meer bang zijn.
Een andere klant, een man in pak, tilde zijn telefoon op en liet het scherm zien:
— Ik heb alles gefilmd.
En als u doorgaat, staat het over vijf minuten op internet.
Dan zullen we eens zien wie lacht.
De vrouw werd bleek in het gezicht.
Haar blik dwaalde wanhopig door de zaal, op zoek naar steun.
Maar iedereen keek haar koel aan.
Sommigen schudden hun hoofd, anderen maakten foto’s.
— Dit is een complot! — probeerde ze, maar haar stem trilde. — Ik… ik wilde alleen betalen!
Elena legde de munten op de toonbank, één voor één.
Toen sprak ze langzaam maar duidelijk:
— De betaling is gedaan.
Hier is de bon.
En ik verzoek u, verlaat de winkel.
De klant stak haar hand uit, maar geen enkele medewerker hielp haar met de tassen.
Geen enkele klant maakte plaats.
Haar doorgang naar de uitgang was een gang van scherpe blikken, die al haar arrogantie hadden ontdaan.
Ze ging haast rennend naar buiten, bijna hardlopend, en liet een zware stilte achter.
Toen de deur sloot, barstte de zaal los.
— Bravo, meid!
— Zo hoort het!
— Laat niemand je ooit nog vertrappen!
Andrei leunde iets naar Elena toe:
— Houd je hoofd omhoog.
Je hebt meer kracht dan je denkt.
Ze klemde haar schort tegen haar lichaam, nog steeds trillend.
Maar in haar ogen was er niet langer alleen pijn.
Er was een nieuw licht.
Ze voelde dat er iets definitief in haar was veranderd.
De winkelmanager, aangetrokken door het lawaai, verscheen bij de kassa.
Hij vroeg Elena wat er was gebeurd.
Voordat ze kon antwoorden, sprongen drie klanten naar voren:
