Voordat ze kon antwoorden, sprongen drie klanten naar voren:
— Die mevrouw heeft haar aangevallen!
— We hebben opnames en getuigen!
— Als u geen maatregelen neemt, is de pers morgen hier!
De manager, ziend hoe vastberaden de menigte was, schraapte zijn keel:
— Goed. We zullen het incident rapporteren.
En, Elena… — voor het eerst noemde hij haar bij naam — … het spijt me dat je dit hebt moeten doorstaan.
We zullen de situatie analyseren.
Elena voelde dat haar knieën week werden.
Niet omdat de baas iets had beloofd, maar omdat ze voor het eerst niet meer alleen was.
De mensen, de klanten, degenen die ze dagelijks diende, hadden haar gesteund.
’s Avonds, thuis, vertelde ze alles aan haar moeder.
De tranen stroomden weer, maar dit keer waren het tranen van bevrijding.
Haar moeder nam haar handen en zei zacht:
— Je hebt je stem teruggewonnen, meisje.
Verlies hem nooit meer.
In de dagen die volgden, verscheen de opname van het incident op internet.
Duizenden mensen reageerden, veroordelend het gedrag van de vrouw.
Elena werd een symbool van eenvoudige waardigheid, van gewone mensen die niet langer accepteren vernederd te worden.
En elke keer als ze haar dienst begon en dankbare blikken ontmoette, herinnerde ze zich Andrei’s woorden:
“Je hebt meer kracht dan je denkt.”
En ze wist dat, hoe moeilijk het ook zou zijn, ze nooit meer haar blik zou neerslaan voor iemand.
