De regen kletterde tegen de ramen van de Riverside Diner op een rustige dinsdagavond eind november. Sarah veegde voor de derde keer de toonbank schoon, meer uit gewoonte dan uit noodzaak. Er waren maar vier tafels bezet: een stel dat fluisterend ruzie maakte, twee vrachtwagenchauffeurs die aan hun koffie nipten en een eenzame man in de hoek die al veertig minuten niet meer had opgekeken sinds hij was gaan zitten.
Hij droeg een versleten grijze jas met opstaande kraag en een gebreide muts diep over zijn hoofd getrokken. Zijn schouders hingen naar beneden alsof hij iets zwaarder droeg dan de verbleekte rugzak aan zijn voeten. Hij had niets besteld. Hij zat er gewoon, met zijn handen om een glas water geklemd waarvan het ijs allang verdwenen was.
Sarah had die blik al vaker gezien – veel te vaak in dit stadje. Mensen die het moeilijk hadden en probeerden warm te blijven zonder geld uit te geven dat ze niet hadden. Het officiële beleid van het restaurant was onwrikbaar: niet rondhangen, geen gratis spullen. Meneer Harlan, de manager, handhaafde het als de wet. Vorige maand had hij een weggelopen tiener eruit gegooid omdat die om ketchupzakjes had gevraagd.
Maar er was iets aan deze man dat haar aantrok. Misschien was het de manier waarop zijn vingers licht trilden op het glas, of de stille manier waarop hij naar de menukaart staarde alsof hij prijzen uit zijn hoofd leerde die hij zich niet kon veroorloven.
Ze wierp een blik op de keuken. Harlan stond achterin te schreeuwen tegen de afwasser over de voorraad. De kok, Luis, keek haar aan en trok een wenkbrauw op. Sarah knikte eenmaal.
Een paar minuten later bracht ze een bord naar het hoekje: een klassieke cheeseburger, nog dampende frietjes en een klein bakje koolsla dat ze er impulsief bij had besteld. Niets bijzonders, maar het was warm en het was eten.
Ze zette het voorzichtig neer. ‘Van het huis,’ fluisterde ze. ‘Eet het op voordat het koud wordt.’
De man keek geschrokken op. Zijn ogen waren vermoeid, maar vriendelijk. « Ik… dank u. Echt. »
Sarah glimlachte snel en draaide zich om voordat hij kon protesteren.
Ze had nog geen drie stappen gezet toen Harlans stem als een zweepslag klonk.
“Sarah! Wat denk je in hemelsnaam dat je aan het doen bent?”
