« Kijk hem eens. Hij ziet eruit alsof hij op straat slaapt, » sneerde Claire. « Grace vervangen door iemand die beter is. »
« Ze heeft haar hele leven gewerkt, en dit? Een man die zo arm is dat hij niet eens een ongeluk heeft gehad? » voegde Janet er grijnzend aan toe. « Deze bruiloft is een grap. Ik kan niet wachten om te zien wat er nu gaat gebeuren. » Maar Grace stond niet op van haar stoel.
Haar enthousiasme verstomde geen moment. Daniel hield van hem met een liefde die anderen niet konden bevatten. Ze zou in hem zien wat niemand anders zag.
Ze ontmoette hem op een regenachtige middag op Victoria Square in Birmingham. Hij zat op de koude trap, zijn ogen gesloten. Voorbijgangers die deden alsof ze niet bestonden. Maar Grace stopte.
Ze gaf hem te eten en praatte met hem. Die avond praatten ze urenlang. Ze deelden vaak zijn eten na het werk, zaten bij hem en luisterden naar zijn verhalen…
Geleidelijk zag ze iets dat verder ging dan de slijtage van kleding. Ze zag vriendelijkheid, gehoorzaamheid en een hart rijker dan al het geld van de wereld. En nu, om de tegenspoed nog groter te maken, trouwde ze met hem.
De ceremonie werd steeds minder. De dominee, dominee Samuel Greer, vroeg of iemand bezwaar had. De kerk was stil, maar het gefluister bleef aanhouden.
Grace gebruikte een onderdrukte grinnik, een meelevende blik, een eenvoudige blik. Haar hart zonk in haar schoenen, maar ze bleef standvastig en klemde Daniels ruwe hand vast. Toen het tijd was voor de geloften, trilde Grace’s stem, maar het werd duidelijk uitgelegd.
Ze zei: « Daniel, het kan me niet schelen waar je vandaan komt, hoe je je kleedt of wat mensen denken. Ik kies je om wie je bent, om hoe je om me geeft, hoe je luistert en om de veiligheid die ik bij je voel. Ik hou van je met alles wat ik heb. »
Sommige mensen rolden met hun hoofd, anderen schudden hun hoofd. « Grace, je zag me als geen ander. Je hield van me toen er niets was gebeurd. »
« Jij bent mijn verzorger, en ik beloof je dat voor de rest van mijn leven. » De kerk barstte in lachen uit. Verschillende gasten bedekten hun mond, omdat ze geen spottende glimlach konden tonen.
Melissa riep uit: « De rest van mijn leven? Welke dagen? Hij heeft niet eens een huis. » Anderen lachten. De peetvader, de uitverkoren getuige, schudde ongelovig zijn hoofd.
Daniel deed iets onverwachts. Een zware schouder naar de dominee: « Mag ik alsjeblieft nog iets zeggen voordat we klaar zijn? » De dominee knikte. Niemand wist wat er gebeurde, dus liep Daniel langzaam naar de microfoon, vlak voor de menigte.
Zijn schoenen piepten, zijn oude pak was gekreukt en iedereen bereidde zich voor op wat hopelijk een gepaste gêne zou zijn. Daniel keek het publiek rond. Zijn stem was kalm, maar hij luisterde naar zichzelf.
Ik weet wat veel mensen denken. Ik weet dat je mijn kleren, mijn schoenen, mijn uiterlijk belachelijk maakt. Je vindt dat Grace de grootste fout van haar leven heeft gemaakt.
Je hebt medelijden met haar. Je vindt dat ze beter verdient, hè? De zaal viel stil…
Niemand reageerde. Maar hun schuldbewuste blikken waren genoeg. Hij vervolgde:
« Ik zal je de waarheid vertellen. Ik ben niet wie je denkt dat ik ben. Ik ben niet arm.
Ik ben niet dom. Ik ben niet wat deze kleren laten zien. Mijn naam is Daniel Brooks.
Ik ben eigenaar van Brooks Real Estate in Londen. Ik ben miljonair. Ik heb besloten om zo een tijdje te leven omdat ik wilde weten of er iemand was die van me zou houden om wie ik ben, niet om mijn geld.
Die persoon is Grace. Ze zag me verstijfd staan toen niemand keek. Ze bracht me eten, zat naast me in de vrieskou en hield onvoorwaardelijk van me.
Dat is de enige reden waarom ik hier vandaag sta. En als je bent gekomen om te lachen, hoop ik dat je nu ziet waar de echte grap zit. Oordeel zelf, nu je de waarheid kent. »
De hele kerk viel stil. Er klonken kreten van verbazing.
