Het stof dwarrelde rond de versleten wielen van de oude Chevrolet-truck toen deze in de late namiddagzon bij de bescheiden boerderij stopte. De 24-jarige Margaret zat op de passagiersstoel, haar handen trilden terwijl ze haar versleten leren koffer vastklemde. Haar lange blonde haar was eenvoudig gevlochten en haar bloemenjurk, hoewel schoon en zorgvuldig hersteld, vertoonde tekenen van jarenlange slijtage.
Ze was altijd al groter geweest dan andere meisjes van haar leeftijd, en haar familie had haar dat nooit laten vergeten. De stem van haar vader galmde nog na in haar oren van die ochtend. Margaret, deze regeling lost onze financiële problemen op en zorgt ervoor dat je je kunt settelen.
Thomas Brennan heeft een vrouw nodig om te helpen op zijn boerderij, en eerlijk gezegd kunnen we op dit moment niet kieskeurig zijn over aanbidders. De woorden hadden diep geraakt, zoals ze bedoeld waren. Haar ouders hadden duidelijk gemaakt dat ze haar als een last beschouwden, een onhuwbare dochter die te veel at en te weinig bijdroeg.
Toen de lokale bank met executie van hun kleine kruidenierswinkel dreigde, had haar vader Thomas Brennans onverwachte aanzoek gretig aanvaard. Hij is maar een arme boer, had haar moeder met duidelijke tegenzin gezegd, maar hij bood aan onze schulden af te lossen in ruil voor jouw hand. Beschouw het als jouw bijdrage aan de familie na al die jaren dat je ons hebt afgenomen.
Nu Margaret uit de vrachtwagen stapte, voelde ze zich als een stuk handelswaar dat bezorgd werd. Haar vader keek haar nauwelijks aan terwijl hij haar weinige bezittingen uitlaadde. Thomas zou toch ergens moeten zijn, mompelde haar vader.
Vergeet niet, Margaret, dat jij nu zijn verantwoordelijkheid bent. Maak onze familienaam niet te schande. Alsof ze door hun gesprek werden aangesproken, kwamen er twee mannen tevoorschijn vanachter de bescheiden boerderij.
De eerste was duidelijk Thomas Brennan zelf, een man van begin dertig met bruin haar en vriendelijke ogen. Hij droeg eenvoudige werkkleding, een blauw geruit overhemd en een versleten spijkerbroek. Zijn postuur was stevig en sterk door jarenlange fysieke arbeid, en hij bewoog zich met de zelfverzekerde tred van iemand die lekker in zijn vel zit.
Achter hem liep een oudere man met een volle grijze baard en een vriendelijke uitdrukking, gekleed in een overall en een katoenen overhemd. Dit was duidelijk Thomas’ vader, met dezelfde eerlijke gelaatstrekken en warme uitstraling. « Juffrouw Margaret, » zei Thomas zachtjes, terwijl hij met zijn hoed in zijn handen naderde.
Ik ben Thomas Brennan. Dit is mijn vader, Samuel Brennan. Welkom in ons huis.
Margaret werd meteen getroffen door zijn vriendelijke toon en respectvolle manier van doen. In tegenstelling tot andere mannen die haar met afschuw of medelijden hadden aangekeken, straalde Thomas’ blik alleen maar vriendelijkheid en oprechte gastvrijheid uit. « Ik weet dat deze situatie niet is wat je zelf had kunnen kiezen, » vervolgde Thomas voorzichtig.
