‘Theo… en dit is Amelie,’ zei hij, terwijl hij de baby dichter tegen zijn borst drukte.
Binnen enkele minuten arriveerden dokter Samuel Hart, de dienstdoende kinderarts, en een beveiliger. Theo schrok van elke plotselinge beweging en beschermde Amelie instinctief.
‘Neem haar alsjeblieft niet mee,’ smeekte hij. ‘Ze huilt als ik niet bij haar ben.’
Dokter Hart hurkte neer en sprak kalm. « Niemand neemt haar mee. Maar ik moet weten, Theo, wat er is gebeurd? »
Theo wierp een nerveuze blik op de deur voordat hij sprak. « Het is mijn stiefvader. Hij… hij slaat me als mama slaapt. Vanavond werd hij boos omdat Amelie maar bleef huilen. Hij zei… hij zei dat hij haar voor altijd stil zou krijgen. Ik moest weg. »
De woorden troffen Olivia als een mokerslag. Dr. Hart wisselde een ernstige blik met de beveiliger, waarna ze de maatschappelijk werker erbij riep en de politie inschakelde.
Buiten beukte een winterstorm tegen de ramen van het ziekenhuis, de sneeuw stapelde zich in stille hopen op. Binnen hield Theo Amelie stevig vast, zich er niet van bewust dat zijn moed al een reeks levensreddende gebeurtenissen in gang had gezet.
Rechercheur Felix Monroe arriveerde binnen een uur, zijn gezicht ernstig onder het felle tl-licht. Hij had al veel gevallen van kindermisbruik onderzocht, maar weinig waren begonnen met een zevenjarige die midden in de nacht een ziekenhuis binnenliep om zijn zusje in veiligheid te brengen.
Theo beantwoordde de vragen rustig, terwijl hij Amelie in zijn armen wiegde. « Weet je waar je stiefvader is? » vroeg de rechercheur.
‘Thuis… was hij aan het drinken,’ antwoordde Theo, zijn zachte stem kalm ondanks de angst in zijn ogen.
Felix knikte naar agent Claire Hastings. « Stuur een eenheid naar het huis. Ga voorzichtig te werk. We hebben te maken met kinderen die gevaar lopen. »
Ondertussen behandelde dokter Hart Theo’s verwondingen: oude blauwe plekken, een gebroken rib en sporen die wijzen op herhaald misbruik. Maatschappelijk werkster Miriam Lowe bleef aan zijn zijde en fluisterde hem geruststellende woorden toe. « Je hebt het juiste gedaan door hierheen te komen. Je bent ongelooflijk dapper, » zei ze tegen hem.
Rond drie uur ‘s ochtends bereikten agenten de woning van Bennett, een bescheiden huis aan Willow Street. Door de beslagen ramen konden ze de man heen en weer zien lopen en schreeuwen in de lege kamer. Toen ze aanklopten, hield het geschreeuw abrupt op.
« Rick Bennett! Politie! Open de deur! » riep een agent.
Geen antwoord.
Even later zwaaide de deur open en stormde Rick naar binnen met een gebroken fles. Agenten overmeesterden hem snel en troffen een woonkamer aan die door woede was vernield: gaten in de muren, een kapotte wieg en een met bloed bevlekte riem over een stoel.
Felix haalde opgelucht adem toen hij de bevestiging via de radio hoorde. « Hij zal niemand meer kwaad doen, » zei hij tegen Miriam.
Theo, die Amelie stevig vasthield, knikte alleen maar. « Kunnen we hier vannacht blijven? » vroeg hij zachtjes.
‘Je kunt zo lang blijven als je wilt,’ zei Miriam met een glimlach.
Weken later, tijdens het proces, was het bewijs van misbruik onweerlegbaar: Theo’s getuigenis, medische rapporten en foto’s uit het huis. Rick Bennett pleitte schuldig aan meerdere gevallen van kindermishandeling en het in gevaar brengen van kinderen.
