Theo en Amelie werden geplaatst bij pleegouders, Grace en Adrian Colton, die op korte rijafstand van het ziekenhuis woonden. Voor het eerst sliep Theo zonder bang te zijn voor voetstappen op de gang, terwijl Amelie zich thuis voelde op de crèche. Langzaam begon Theo te genieten van de eenvoud van de kindertijd: fietsen, lachen om tekenfilms en opnieuw leren vertrouwen, altijd met Amelie in de buurt.
Op een avond, toen Grace hem instopte, vroeg Theo zachtjes: ‘Denk je dat ik er goed aan heb gedaan om die avond van huis weg te gaan?’
Grace glimlachte en streek zijn haar van zijn voorhoofd. « Theo, je hebt niet alleen het juiste gedaan. Je hebt jullie beiden het leven gered. »
Een jaar later waren dokter Hart en verpleegster Olivia aanwezig bij Amelie’s eerste verjaardag. De kamer was gevuld met ballonnen, gelach en de geur van taart. Theo omhelsde Olivia stevig.
‘Dank u wel dat u me geloofde,’ zei hij.
Olivia knipperde haar tranen weg. « Jij bent de dapperste jongen die ik ooit heb ontmoet. »
Buiten verwarmde de lentezon de tuin terwijl Theo Amelie in haar kinderwagen voortduwde. De littekens op zijn huid vervaagden, terwijl de moed in zijn hart helderder dan ooit straalde. De jongen die ooit blootsvoets door de sneeuw had gelopen, liep nu naar een toekomst vol veiligheid, liefde en hoop.
