Het was net na 1 uur ‘s nachts toen de jonge Theo Bennett de spoedeisende hulp van het St. Catherine’s Hospital in Vermont binnenwandelde, zijn babyzusje dicht tegen zich aan, gewikkeld in een dunne, verbleekte gele deken. Een scherpe winterwind glipte achter hem naar binnen toen de deuren opengingen en streek langs zijn kleine, blote voetjes.
De verpleegkundigen aan de balie draaiden zich allemaal om, geschrokken toen ze zo’n jong kind daar alleen zagen staan.
Verpleegkundige Olivia Grant was de eerste die dichterbij kwam. Haar hart zonk toen ze de blauwe plekken op zijn armen en het kleine sneetje boven zijn wenkbrauw zag. Ze stapte langzaam naar voren en sprak met een zachte, geruststellende stem.
‘Lieverd, gaat het wel goed met je? Waar zijn je ouders?’ vroeg ze, terwijl ze knielde om hem in zijn grote, angstige ogen te kijken.
Theo’s lippen trilden. « Ik… ik heb hulp nodig. Alsjeblieft… mijn zus heeft honger. En… we kunnen niet naar huis, » fluisterde hij, zijn stem rauw en breekbaar.
Olivia gebaarde hem om in een nabijgelegen stoel te gaan zitten. Onder de ziekenhuislampen waren de blauwe plekken op zijn armen onmiskenbaar, donkere vingerafdrukken zichtbaar door zijn versleten hoodie. De baby, waarschijnlijk acht maanden oud, bewoog zwakjes in zijn armen, haar kleine handjes trilden.
‘Je bent hier nu veilig,’ zei Olivia zachtjes, terwijl ze een plukje haar van zijn voorhoofd streek. ‘Kun je me je naam vertellen?’
