Soms droomde hij dezelfde droom: rennen over een eindeloos veld. In de verte – een vrouw. Ze zwaaide naar hem, riep hem, maar hij kon haar woorden niet verstaan. Hij rende, schreeuwde, maar hoe dichter hijbij kwam, hoe verder ze zich verwijderde.
Op een avond opende hij een oude kast en vond daarin precies dat briefje. Het zat in zijn persoonlijke dossier, dat hij in het geheim aan Valentina Sergejevna had gevraagd. Het papier was verfrommeld, de letters wazig, alsof het geschreven was door de trillende hand van een jong, bang meisje.
“Misha. Vergeef me. Ik hou van hem. Ik kan niet anders.”
Hij las de regels steeds opnieuw, alsof hij elk woord diep wilde doorvoelen. En op een dag kwam hij tot de conclusie: hij kon niet langer zonder de waarheid leven.
Hij begon met het archief. Hij maakte een afspraak bij de burgerlijke stand en kreeg het nummer van zijn dossier te horen – precies het nummer waaronder hij in het babyhuis was opgenomen. De informatie was minimaal: geboortedatum, gezondheidstoestand, geschatte leeftijd. Dat was alles. Maar daar was het briefje. Precies dat briefje.
En er was één aanknopingspunt: het telefoonnummer van het kraamziekenhuis.
Misha ging erheen. Hij werd ontvangen door een vrouw met doordringende blauwe ogen – vroedvrouw Maria Petrovna, die al sinds eind jaren negentig in dat ziekenhuis werkte.
‘Januari 2004?’ peinsde ze. ‘Ik herinner me een meisje. Heel jong. Kwam uit een dorp. Beviel van een jongen… En toen verdween ze. Ze heeft zich niet eens laten registreren. We hebben geprobeerd haar te vinden, maar het was alsof ze in het niets was verdwenen.’
“Hoe heette ze?”
“Ik denk dat het Lena of Alyona was… Ze was mager en huilde de hele tijd. Ze zei dat haar moeder haar eruit had gezet en dat de vader van het kind was vertrokken.”
Het was meer dan hij had durven hopen te horen.
Hij ging naar het districtsarchief en bladerde door dossiers van pasgeborenen uit die periode. Een dossier, gedateerd 11 januari, luidde: « jongen, moeder onbekend, kraamkliniek nr. 3. » Dat was hij.
Daarna volgden reizen naar dorpen. Misha ging van deur tot deur en ondervroeg de oude bewoners. Sommigen verscholen zich; anderen zeiden: « Je kunt niet terug naar het verleden, zoon. »
Maar in één dorp – Nikolskoye – had hij geluk. In de plaatselijke winkel zag hij een vrouw met dezelfde grijze ogen als hij. Er ontstond een vreemd gevoel in hem.
‘Pardon… Heet u Lena?’ vroeg hij voorzichtig.
De vrouw draaide zich om. Haar gezicht werd plotseling bleek.
“Misha…?”
‘Hoe weet je mijn naam?’
‘Ik…’ Ze ging op de veranda zitten. ‘Ik heb je mijn hele leven herinnerd. Ik ben bij je weggegaan omdat ik niet wist hoe ik moest leven. Ik was zeventien. Uit huis gezet. Me verstoppend in een kelder. Ik had geen geld, geen eten. Ik dacht dat als ik bij je bleef, we allebei zouden sterven. Dus ben ik weggegaan. Ik heb daarna nachtenlang niet geslapen. Ik heb elke dag gebeden. Ik heb geprobeerd je te vinden, maar niemand heeft me iets verteld…’
Hij zweeg.
“Ik vraag niet om vergeving. Ik vraag niet om liefde. Ik wilde alleen dat je wist: ik hield van je. Altijd. Ik was gewoon zwak.”
Hij kwam langzaam dichterbij en ging naast haar zitten. Hij keek in de verte. Toen zei hij zachtjes:
“Ik weet niet hoe ik je nu moet noemen. Ik weet niet hoe ik dit moet opbouwen… Maar ik wil het proberen.”
Ze huilde. Hij ook.
Twee eenzame harten vonden elkaar.
Zes maanden gingen voorbij. Misha stapte over op een schriftelijke opleiding en kreeg een baan als assistent-bibliothecaris in het dorp. Hij huurde een kamer in Lena’s huis – nu noemde hij haar mama, ook al was dat niet meteen.
Ze aten samen, plantten bloemen op de vensterbank en wandelden in het bos. Misha was de pijn van de afgelopen jaren niet vergeten, maar nu wist hij het zeker: hij was niet alleen.
Op een avond bracht hij haar een oude foto: het weeshuis, hijzelf als zevenjarige, met een hoedje met een pompon op, en Sanya in de buurt.
