“Dit is mijn vriend. Hij zit nu in de gevangenis. Niemand schrijft hem meer. Misschien moeten we hem eens bezoeken?”
“Natuurlijk, zoon.”
Dat woord voelde vreemd aan. Maar tegelijkertijd — warm. Levendig. Van hemzelf.
Epiloog
Soms neemt het lot te veel van je af. Soms vormt pijn de basis voor iets nieuws. Soms weet een gebroken hart nog steeds hoe lief te hebben.
Misha legde een lange weg af – van de koude drempel van het weeshuis naar de warme geborgenheid van een moeders huis. Hij begreep: vergeving is niet nodig om een nieuw leven op te bouwen. Maar de waarheid kennen is belangrijk.
En de waarheid was in haar ogen te lezen. In haar handen die trilden van emotie toen ze zijn haar streelde. In haar glimlach toen hij haar ‘mama’ noemde.
