Het was een van die nachten waar in kleine stadjes over gefluisterd wordt: een sneeuwstorm in Michigan die zo hevig was dat de wegen erdoor werden overspoeld. Midden in de storm nam een vreemdeling genaamd Derek mijn 91-jarige moeder in zijn armen en droeg haar door de sneeuwstorm, waarmee hij haar leven redde waar haar eigen zonen faalden.
Mijn moeder, Ruth, is erg tenger: 40 kilo voor 1,47 meter, en ze lijdt aan dementie. Sommige dagen is ze helder en alert; andere dagen zakt ze weg in verwarring. Ze heeft twee zoons: ik, Michael, die in Florida woont, en mijn broer Tom, op slechts twintig minuten van haar bejaardentehuis in Noord-Michigan.
Acht jaar geleden verhuisde ik naar het zuiden. Ik zei tegen mezelf dat het voor mijn werk was, voor de zon… maar in werkelijkheid was ik uitgeput. Uitgeput door de telefoontjes tot laat in de avond, de eindeloze afspraken, het langzame verdriet om iemand te zien wegkwijnen. Ik had mezelf ervan overtuigd dat professionele zorg beter voor haar zou zijn. Het was de leugen die ik mezelf vertelde, zodat ik ‘s nachts kon slapen.
vervolg op de volgende pagina
