Het harde gezoem van tl-verlichting vulde de lucht terwijl Maya Thompson ongemakkelijk in de wachtkamer van de kraamafdeling van het St. Andrews Ziekenhuis in Atlanta zat. Achtentwintig weken zwanger maakte zelfs het minste ongemak haar gespannen.
De vreemde krampen van die ochtend hadden haar verloskundige ertoe aangezet om onmiddellijk langs te komen voor onderzoek. Maya arriveerde in de hoop op empathie, snelle zorg en gemoedsrust. Wat ze in plaats daarvan aantrof, was kilheid.
Achter de balie stond verpleegster Linda Parker, een vrouw van middelbare leeftijd met een scherpe stem en een onwelkome blik.
Maya kwam dichterbij, met één hand op haar gezwollen buik, en zei zachtjes: « Hallo, ik ben Maya Thompson. Mijn dokter heeft me gezegd dat ik met spoed langs moet komen voor controle. Ik heb krampen. »
In plaats van empathie rolde Linda met haar ogen. « Heb je een afspraak? » vroeg ze scherp.
« Ik moest meteen komen. Dr. Reynolds, hij zei dat ze me zouden verwachten. »
Linda zuchtte luid. « Jullie denken altijd dat jullie zomaar binnen kunnen lopen zonder papieren. Ga zitten. We komen eraan zodra we kunnen. »
Maya verstijfde bij de zin. Jullie. Het was subtiel, maar onmiskenbaar. Ze slikte moeizaam en probeerde kalm te blijven. « Ik maak me gewoon zorgen om de baby. Kunt u alstublieft contact opnemen met dokter Reynolds? »
Linda’s lippen krulden tot een grijns. « Of misschien overdrijf je wel door voor te dringen. We hebben hier echt noodgevallen. »
Vernederd ging Maya zitten en vocht tegen haar tranen. Andere patiënten keken haar met ongemakkelijke medeleven aan, maar niemand zei iets. Na twintig minuten verergerden de krampen en keerde ze terug naar de balie.
« Alsjeblieft, » fluisterde ze. « Het wordt erger. »
Linda’s uitdrukking verhardde. « Genoeg. Als je een scène veroorzaakt, moet ik de beveiliging bellen. »
Maya staarde haar ongelovig aan. Ze had haar stem niet verheven. Ze had niets anders gedaan dan smeken. En toch pakte Linda de telefoon. « Ik bel de politie, » verklaarde ze. « Dit gedrag is storend. »
Een golf van schok overspoelde Maya. Ze deed een stap achteruit, haar hart bonsde nog heftiger dan de krampen in haar buik. De gedachte gearresteerd te worden – terwijl ze zwanger was, gewoon omdat ze medische hulp zocht – was overweldigend. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar armen beschermend om haar buik sloeg.
Vijftien minuten later, net toen twee politieagenten de wachtruimte binnenstapten, schoven de glazen deuren weer open. Een lange man in een marineblauw pak kwam snel binnen, zijn blik scherp van urgentie. Zijn blik viel meteen op Maya, verplaatste zich vervolgens naar Linda en landde uiteindelijk op de agenten.
« Is er een probleem? » vroeg hij met een kalme maar gebiedende stem. Het was haar man, David Thompson.
En binnen enkele minuten veranderde de hele dynamiek in de kamer.
David Thompson was niet zomaar een bezorgde echtgenoot. Op zijn zevenendertigste was hij senior advocaat bij een van Atlanta’s meest vooraanstaande advocatenkantoren voor burgerrechten, bekend om zijn werk in zaken over medische discriminatie. Zijn staat van dienst in het aanvechten van onrecht in de gezondheidszorg was alom bekend. Maar op dit moment was hij gewoon een echtgenoot die vastbesloten was zijn vrouw te beschermen.
“Meneer, bent u de echtgenoot?” vroeg een van de agenten, die zijn houding al wat milder maakte toen David dichterbij kwam.
« Ja, » zei David vastberaden. Hij sloeg een arm om Maya heen, die zich opgelucht tegen hem aanleunde. « En ik zou graag willen weten waarom mijn zwangere vrouw, die van haar arts opdracht had gekregen om hierheen te komen, hier in tranen staat met twee agenten voor zich in plaats van opgenomen te worden. »
