Linda sloeg haar armen verdedigend over elkaar. « Ze veroorzaakte onrust en weigerde op haar beurt te wachten. Ik heb protocollen… »
David onderbrak haar gladjes. « Protocollen bevatten geen racistische beledigingen of het verwaarlozen van een patiënt in nood. Heb je mijn vrouw nou wel of niet denigrerend ‘jullie’ genoemd? »
De wachtkamer, tot nu toe stil, gonsde van het gefluister. Een jong stel knikte, nadat ze het eerder hadden gehoord. Een oudere vrouw zei zachtjes: « Ik heb het ook gehoord. »
De agenten wisselden een ongemakkelijke blik uit. Een van hen mompelde: « Mevrouw, is dit waar? »
Linda bloosde. « Dat wordt uit zijn verband gerukt. Ik ben de baas van deze afdeling. Ik weet wat gepast is. »
Davids toon werd scherper. « Wat gepast is, is triage. Wat gepast is, is het volgen van de federale wetgeving – met name de Emergency Medical Treatment and Labor Act, die ziekenhuizen verplicht om iedereen die in een mogelijke bevalling zit, te screenen en te stabiliseren. Op dit moment heeft mijn vrouw last van hevige krampen. Dat is een vereiste. Door haar zorg te weigeren, schendt u niet alleen de medische ethiek, maar overtreedt u ook de wet. »
De kleur trok uit Linda’s gezicht. Voor het eerst zag ze er onrustig uit.
David was nog niet klaar. Hij draaide zich om naar de agenten. « Heren, tenzij u hier bent gekomen om ervoor te zorgen dat mijn vrouw onmiddellijk medische hulp krijgt, stel ik voor dat u zich terugtrekt. Dit ziekenhuis krijgt juridische gevolgen als er nog maar één minuut wordt verspild. »
De agenten, nu zichtbaar ongemakkelijk, knikten. « We zijn hier alleen om de vrede te bewaren, meneer. Het lijkt erop dat u dit onder controle hebt. »
Ze deden een stap opzij.
David leidde Maya voorzichtig naar de gang. « Waar is Dr. Reynolds? » vroeg hij, zijn stem vastberaden maar met gezag.
« Ik – ik piep hem wel op, » stamelde Linda, terwijl ze plotseling met de telefoon begon te rommelen.
Binnen enkele minuten kwam een verpleegkundig specialist met een rolstoel aanrennen. « Mevrouw Thompson, we brengen u onmiddellijk naar de triage, » zei ze vriendelijk. Het verschil in toon was opvallend.
Terwijl ze Maya wegreden, bleef David even stilstaan, zijn blik gericht op Linda. « Dit is nog niet voorbij, » zei hij zachtjes,
Linda slikte moeizaam. Ze wist dat hij het meende.
Maya werd binnen tien minuten opgenomen in de verloskamer. Dr. Reynolds zelf verscheen en verontschuldigde zich uitgebreid terwijl hij haar onderzocht. « Je hebt het juiste gedaan door binnen te komen. Deze weeën zijn nog geen echte weeën, maar ze zijn een waarschuwingssignaal. We houden je vanavond nauwlettend in de gaten. »
Maya kneep in Davids hand en voelde een golf van opluchting over haar heen gaan toen het regelmatige ritme van de hartslag van hun baby uit de monitor klonk. Het geruststellende geluid kalmeerde eindelijk haar angstige gedachten.
