In een gespannen rechtszaal, terwijl hij wacht op een zware straf, doet een voormalig politieagent een laatste verzoek. Niets bijzonders, gewoon afscheid nemen van zijn hond. Maar niemand was voorbereid op wat dit ogenschijnlijk alledaagse moment zou onthullen…
Een vonnis… en een schokkend verzoek.
De stilte is compleet. De muren echoën de stem van de rechter, streng maar plechtig: Thomas Morel is schuldig bevonden. Een gerespecteerd voormalig politieagent, hij staat daar, met hangende schouders, gebalde vuisten en een gebroken hart.
Wanneer de rechter hem vraagt of hij nog iets wil toevoegen, gaat Thomas niet in op zijn verdediging. Hij ontkent niets. Hij protesteert niet. Hij vraagt simpelweg:
« Mag ik afscheid nemen van Rex? Hij is alles wat ik nog heb. »
Een zacht gemompel gaat door de kamer. En ondanks de vreemdheid van het verzoek stemt de rechter ermee in.
Een hondeningang… niet zoals de anderen
Een paar minuten later komt Rex binnen. Een prachtige Duitse herder met een waardige houding en een intelligente blik. Hij is niet zomaar een hond: hij is een levenslange partner, een trouwe metgezel, zowel in het veld als thuis.
Zodra hij Thomas ziet, rent Rex kreunend en zichtbaar geschokt naar hem toe. Thomas zakt op zijn knieën, omhelst hem, bedankt hem en verontschuldigt zich. Het is een aangrijpend afscheid. Tenminste, dat denkt iedereen.
Totdat Rex wegliep.
De onverwachte ommekeer
De hond draait zich van zijn baasje af en rent rechtstreeks naar een andere politieagent die achter in de kamer staat. Het is Julien, Thomas’ voormalige collega. Degene die een paar weken eerder tegen hem had getuigd.
Rex gromt. Luid. Hij staat op zijn achterpoten en duwt zijn snuit in Juliens buidel. De spanning neemt toe. Julien deinst achteruit en probeert het dier weg te duwen. Te laat.
Een deurwaarder komt eraan, doorzoekt de zak. Hij haalt een USB-stick tevoorschijn. De stilte wordt zwaar. Het voorwerp wordt aangesloten op een computer.
