De volgende ochtend zei hij tegen zijn assistent: ‘Zoek dat meisje.’
Drie dagen later gebeurde dat wel. Arden werd gevonden in een verlaten treinstation aan de oostkant van de stad, opgerold onder een dunne deken met twee kleine jongens. Toen Edward dichterbij kwam, staarde ze ongelovig.
« Je bent teruggekomen, » fluisterde ze.
« Ja, » zei hij zachtjes. « En ik heb ontbijt meegenomen. »
Onder het genot van papieren bekertjes warme chocolademelk en pannenkoeken vertelde ze hem hun verhaal. Hun moeder was het jaar ervoor overleden. Hun vader was maanden later verdwenen. Sindsdien hield Arden haar broers in leven door winkels schoon te maken, flessen in te zamelen en te slapen waar ze maar onderdak konden vinden.
« Waarom heb je niet om hulp gevraagd? » vroeg Edward zachtjes.
« Dat heb ik gedaan, » zei ze, haar blik op de grond gericht. « Maar niemand luistert als je op ons lijkt. »
Die woorden raakten hem harder dan hij had verwacht. Hij had miljoenen aan goede doelen gedoneerd, maar hij besefte dat hij de mensen die hij dacht te helpen, nooit echt had gezien.
Diezelfde dag regelde hij tijdelijke huisvesting voor hen drieën. Hij schreef de jongens in op school, vond een privéleraar voor Arden en begon regelmatig langs te komen. Maar hij vertelde het aan niemand. Er waren geen camera’s, geen aankondigingen. Dit ging niet om publiciteit – het ging om iets in hem dat eindelijk was ontwaakt.
Weken verstreken en Arden begon op te bloeien. Op school toonde ze een opmerkelijk talent voor wetenschap. Haar broers werden sterker, lachten harder en sliepen voor het eerst in maanden weer vast.
Op een middag gaf Arden Edward een klein stukje papier. « Ik heb dit voor je gemaakt. »
Het was een krijttekening van een groot huis omringd door bloemen. Drie kleine stokfiguurtjes stonden naast een man in pak. Onderaan stond, in onregelmatig handschrift: Bedankt dat u ons bezocht.
