Ik sloeg mijn armen om haar torso, vond de plek net boven haar navel en stootte met al mijn kracht omhoog. Niets. Opnieuw. Niets. De derde keer hoorde ik een zacht gesnik.
Een stuk kip schoot door het gangpad en belandde op de krant van een man. De vrouw boog zich dubbel en haalde diep en moeizaam adem. De hele hut leek collectief uit te ademen.
Een stewardess in een vliegtuig | Bron: Unsplash
« Rustig maar, » suste ik, terwijl ik over haar rug wreef. « Adem rustig. Jenny, kun je wat water meenemen? »
De handen van de vrouw trilden terwijl ze haar zijden blouse gladstreek. Toen ze eindelijk naar me opkeek, waren haar ogen waterig maar warm. Ze pakte mijn hand vast en kneep er stevig in.
« Dank je wel, lieverd. Ik zal dit nooit vergeten. Ik ben mevrouw Peterson, en je hebt zojuist mijn leven gered. »
Een oudere vrouw lacht in het vliegtuig | Bron: Midjourney
Ik glimlachte en ging al wat water voor haar halen. « Ik doe gewoon mijn werk, mevrouw Peterson. Probeer kleine slokjes. »
« Nee, lieverd, » hield ze vol, terwijl ze mijn pols vasthield. « Sommige dingen zijn meer dan alleen een baan. Ik was zo bang, en jij was zo kalm. Hoe kan ik je ooit terugbetalen? »
« De beste beloning is dat je weer normaal kunt ademen. Drink alsjeblieft wat water en rust uit. Ik kom snel weer kijken. »
Als ik toen had geweten dat ze gelijk had over het feit dat sommige dingen meer zijn dan alleen een baan, was ik misschien niet zo snel weer aan het werk gegaan.
Een drukke stewardess in een vliegtuig | Bron: Unsplash
Het leven heeft de eigenschap je de goede momenten te laten vergeten wanneer de slechte momenten ineenstorten. Na de diagnose van mijn moeder werd alles achtergrondgeluid. Ik zegde mijn baan als stewardess op om voor haar te zorgen.
We verkochten alles: mijn auto, opa’s huis in de buitenwijken, zelfs de kunstcollectie van mijn moeder. Ze was behoorlijk bekend in lokale galerieën en haar schilderijen brachten redelijke prijzen op.
« Je hoeft dit niet te doen, Evie, » had mama geprotesteerd toen ik haar de ontslagbrief bracht om voor te lezen. « Ik kan het wel. »
« Zoals jij het deed toen ik in groep drie ziek was van een longontsteking? Of toen ik mijn arm brak op de middelbare school? » Ik kuste haar voorhoofd. « Laat mij nou eens voor je zorgen. »
Een emotionele vrouw | Bron: Midjourney
Het laatste schilderij dat verdween, was haar favoriet: een aquarel die ze van mij had gemaakt, waarop ik bij het keukenraam zat en twee vogels schetste die een nest bouwden in de esdoorn buiten.
Ze had elk detail vastgelegd, van het ochtendzonlicht in mijn warrige haar tot de manier waarop ik op mijn lip beet als ik me concentreerde. Het was het laatste wat ze schilderde voordat ze ziek werd.
