« Waarom heb je mij geschilderd terwijl ik vogels teken? », vroeg ik haar toen ze het me voor het eerst liet zien.
Ze glimlachte en raakte zachtjes de opgedroogde verf aan. « Omdat je altijd al net als die vogels bent geweest, lieverd. Altijd iets moois aan het bouwen, wat het leven je ook brengt. »
Een emotionele oudere vrouw met een penseel in haar handen | Bron: Midjourney
Al snel vonden we online goud. Een anonieme koper bood ons een fortuin, veel meer dan we verwacht hadden. En mama kon haar geluk niet op.
« Zie je wel, Evie? Zelfs als de dingen het donkerst lijken, is er altijd wel iemand die bereid is om een nest te bouwen. »
Drie weken later was ze weg. De ziekenhuiskamer was stil, op het langzaam piepende geluid van de monitoren na.
« Het spijt me, lieverd, » fluisterde ze, haar laatste woorden tegen mij. « Blijf sterk. »
De dokters zeiden dat ze uiteindelijk geen pijn meer had. Ik hoopte dat ze gelijk hadden.
Een arts op een afdeling | Bron: Midjourney
De tijd verstreek als zandkorrels. Op kerstavond zat ik alleen in mijn kelder, kijkend naar de dansende schaduwen op de muur van voorbijrijdende koplampen.
Ik had me niet druk gemaakt om de versieringen. Wat had het voor zin? De enige kerstkaart die ik had gekregen, was van mijn huisbaas, die me eraan herinnerde dat mijn huur op de eerste dag betaald moest worden.
Niemand wist waar ik woonde. Daar had ik voor gezorgd. Na het overlijden van mijn moeder kon ik de meewarige blikken, de ongemakkelijke gesprekken en de goedbedoelde maar pijnlijke vragen over hoe ik het ‘maakte’ niet meer verdragen.
Maar toen schrok ik op toen er hard op mijn deur werd geklopt.
Een geschrokken vrouw kijkt omhoog | Bron: Midjourney
Ik liep er voorzichtig naartoe en gluurde door het kijkgaatje. Ik zag een man in een duur pak met een geschenkdoos met een perfecte strik. Zijn overjas kostte waarschijnlijk meer dan drie maanden huur.
« Kan ik u helpen? » riep ik door de deur.
« Juffrouw Evie? Ik heb een bestelling voor u. »
Ik opende de deur op een kier, maar hield de ketting eraan. « Een cadeau? Voor mij? »
Hij glimlachte beleefd. « Ja, mevrouw, dit is voor u, » zei hij, terwijl hij het doosje uitstak. « Er zit ook een uitnodiging bij. Ik verzeker u, alles zal snel duidelijk worden. »
Een man met een geschenkdoos | Bron: Midjourney
De doos was zwaar voor zijn formaat, verpakt in dik papier dat zachtjes kreukte toen ik hem aannam. Ik vond een elegante crèmekleurige envelop. Maar het was wat eronder lag dat mijn hart deed stilstaan – moeders laatste schilderij. Daar stond ik, voor altijd bevroren in de tijd, voor ons oude keukenraam, vogels te schetsen op een lenteochtend.
« Wacht! » riep ik. « Wie ben jij? Waarom breng je dit schilderij terug? »
De man keek op. « Je krijgt je antwoorden wel, maak je geen zorgen. Mijn baas wil je graag ontmoeten. Accepteer je de uitnodiging? »
Een vrouw gaapt van schrik | Bron: Midjourney
Ik keek naar het schilderij en toen weer naar hem. « Wanneer? »
« Als je wilt, de auto staat klaar. »
De auto stopte bij een landhuis dat eruitzag als uit een kerstfilm, compleet met fonkelende lichtjes en kransen in elk raam. Verse sneeuw kraakte onder mijn versleten laarzen terwijl de man me het pad op leidde.
Ik klemde het schilderij steviger vast en voelde me er wanhopig ongemakkelijk bij.
Een verbijsterde vrouw in een chique herenhuis | Bron: Midjourney
Binnen leidde een grote trap omhoog, versierd met guirlandes aan de leuning. De man leidde me naar een warm verlichte studeerkamer waar een vuur knetterde in een stenen open haard. En daar, opstaand uit een leunstoel, stond mevrouw Peterson – dezelfde vrouw die ik twee jaar geleden op die vlucht had gered.
« Hallo Evie, » zei ze zachtjes. « Het is alweer een tijdje geleden. »
