Deze man leefde 28 jaar samen met zijn paard.
Het dier verliet hem nooit en was altijd bij hem als hij zich eenzaam voelde.
Hij trouwde nooit, had geen kinderen – in zekere zin was het paard zijn naaste metgezel.
Decennialang deelden ze hun dagen en bouwden ze een unieke band op.
In de ogen van de man was het paard als een zoon.
Toen het einde van zijn leven naderde, voelde het paard dat er iets mis was.
Hij begon te hinniken – alsof hij begreep dat zijn baas nu zijn laatste adem zou uitblazen.
De man, wetend dat zijn tijd gekomen was, keek voor de laatste keer naar zijn geliefde paard.
Zijn blik was vol gevoel.
Hij verzamelde al zijn kracht om afscheid te kunnen nemen van zijn dierbaarste vriend.
Hij fluisterde dankbare en liefdevolle woorden – alles wat hij jaren in zijn hart had bewaard – terwijl de tranen over zijn wangen stroomden.
En toen gebeurde er iets wat niemand zich had kunnen voorstellen… 😟
Op het moment dat oom Bálint zijn ogen sloot en zijn hand van de manen van het paard gleed, liet het dier een gehinnik horen dat nog nooit iemand in het dorp had gehoord.
Het was een diepe, hartverscheurende klank – vol pijn, wanhoop en rouw.
Alsof ook het hart van het paard brak onder het gewicht van het verlies.
De buren stonden verbijsterd op de binnenplaats te kijken.
Het paard – de enorme grijze ruin die oom Bálint altijd Bendegúz noemde – knielde neer naast het bed van zijn baas, dat vanwege de zonneschijn naar buiten was gebracht.
Iemand zei: „Laat de zon hem nog één keer verwarmen.”
Maar Bendegúz wist: dit is geen wandeling.
Hij legde zijn hoofd op de borst van de man en bleef roerloos liggen.
Hij schokte niet, hij brieste niet.
Hij lag daar gewoon, met enorme, droevige ogen, starend naar het levenloze gezicht.
– Ik denk dat hij zal sterven van verdriet… – fluisterde een vrouw.
– Het is beter dat we hem hier weghalen – bromde een man.
Maar de kleindochter van de buurvrouw, een jonge meid uit Boedapest, Anna, schudde haar hoofd.
– Raak hem niet aan.
Hij neemt nu afscheid.
De uren daarna bewoog het paard niet.
Hij bleef bij zijn geliefde baas.
De mensen zetten water en haver voor hem neer – maar hij raakte het niet aan.
Toen de avond viel, stond Bendegúz daar nog steeds, terwijl hij zachte, nauwelijks hoorbare kreten maakte die meer pijn deden dan welk gehuil dan ook.
De volgende dag was de begrafenis.
