De volgende dag was de begrafenis.
Toen de kist op de vrachtwagen werd geladen om naar het kerkhof gebracht te worden, volgde het paard.
Niemand durfde hem tegen te houden.
Hij liep waardig achter de wagen, alsof hij de weg bewaakte.
Bij het kerkhof bleef hij aan de rand van het graf staan en wachtte gewoon.
Toen de kist werd neergelaten, stapte hij naar voren, strekte zijn lange nek en slaakte een diepe, lange zucht.
Daarna draaide hij zich om… en liep alleen naar huis terug.
Na de begrafenis vroeg iedereen zich af wat er met het paard moest gebeuren.
Er was geen erfgenaam, niemand meldde zich voor hem.
– Ik neem hem mee – zei Anna vastberaden.
– Als niemand hem wil, komt hij met mij mee.
– Maar je woont in Boedapest!
Wat moet je daar met een paard?
– Ik ga niet terug naar Boedapest.
Ik blijf hier.
Velen keken elkaar aan, ze begrepen het niet.
Maar ze vroeg geen uitleg.
De waarheid was: er was iets met haar gebeurd in die twee dagen.
Iets raakte haar diep in de manier waarop dit paard rouwde.
Zo puur, zo oprecht… zoals veel mensen dat niet kunnen.
Anna trok in het huis van oom Bálint.
Het was zwaar.
De meubels waren gammel, het dak lekte, de kraan druppelde.
Maar de lucht… leek een onverklaarbare vrede te dragen.
De eerste dagen at Bendegúz niet.
Hij stond alleen maar voor het huis, daar waar hij zijn baas voor het laatst had gezien.
Stil.
Roerloos.
Anna sprak tegen hem.
Als tegen een mens.
Ze las hem voor.
Ze draaide oude grammofoonplaten – oude dansliedjes, die oom Bálint misschien ook wel beluisterde.
En op de zesde dag, toen de zonsondergang de lucht oranje en goud schilderde, kwam het paard naar haar toe en legde zijn hoofd in haar handen.
Anna begon te huilen.
