Toen ze het eindelijk deed, lachte Ruth – niet afwijzend, maar vriendelijk – en veegde de aarde van haar handpalmen. Ze legde uit dat ze in de loop der jaren had geleerd om het leven op dezelfde manier voor te bereiden als maaltijden: rustig, van tevoren, zonder drama. De eieren waren geen gok of een snelle oplossing. Het was gewoon een stille belofte aan haar toekomstige zelf.
