Er viel een last van Clara’s schouders. De vraag die ze al die tijd met zich meedroeg, ging niet echt over eten. Het ging over vertrouwen – over leren geloven dat zorg er anders uit kon zien dan ze gewend was.
In de dagen die volgden, begon Clara het ritme achter Ruths routines te ontdekken. Niets in de koelkast was toevallig. Elk bakje had een doel. Data werden met kleine, zorgvuldige letters opgeschreven. Groenten werden gewassen en waren klaar voordat de honger toesloeg. Het was geen controle, maar vriendelijkheid, die zich in de toekomst uitstrekte.
Zonder het zelf te beseffen, begon Clara zich op dezelfde manier te gedragen. Ze plande kleine dingen. Ze bereidde zich voor zonder in paniek te raken. En op de een of andere manier voelden haar dagen lichter aan.
Op een avond zaten ze samen aan de keukentafel, in een comfortabele stilte versgekookte eieren te pellen. Het was een alledaags moment, maar het had een warmte die Clara niet had verwacht. Ze glimlachte en voelde dat er iets op zijn plek viel.
Ze was niet langer angstig – niet over de eieren, niet over het feit dat ze dingen ‘verkeerd’ deed, niet over het leven volgens tradities waarmee ze niet was opgegroeid. Ze begreep het nu: Ruths gewoonten waren geen voorschriften om op te volgen. Het waren daden van zorg, die stilletjes van dag tot dag werden doorgegeven.
