Zelf de prijs betalen
Op een ochtend riep Mark, de manager, haar naar zijn kantoor.
« Ik heb je met dat kind in de gaten gehouden, » zei hij streng. « We kunnen geen gratis maaltijden weggeven. Slecht voor de zaken. »
« Ik betaal ervoor, » zei Jenny snel.
« Van je fooien? Daar kun je amper je huur mee betalen. »
“Het is mijn keuze,” antwoordde ze vastberaden.
Mark keek haar even aan en zuchtte toen. « Prima. Maar als het je werk beïnvloedt, houdt het op. »
Vanaf dat moment gebruikte Jenny elke ochtend een deel van haar fooien om de maaltijd van de jongen te betalen.
De lege cabine
Toen, op een donderdag, kwam de jongen niet. Jenny bleef naar de deur kijken, met een knoop in haar borst. Ze zette toch maar een bord pannenkoeken bij zijn tafel neer. Maar hij kwam niet opdagen.
De volgende dag nog steeds niets. Toen een week. Toen twee. In de derde week voelde Jenny een diepe pijn die ze niet kon verklaren. Ze had zijn naam niet eens geweten, maar zijn afwezigheid maakte het restaurant leger.
Iemand plaatste een foto online van de lege stand en spotte met haar: « Rosie’s Diner serveert nu eten aan onzichtbare kinderen. » De reacties waren erger. Sommigen noemden het een stunt, anderen zeiden dat ze voor de gek werd gehouden. Voor het eerst vroeg Jenny zich af of ze naïef was geweest.
Die avond opende ze de oude doos met souvenirs van haar vader, die legerarts was geweest. Ze las een dagboekfragment dat ze lang geleden uit haar hoofd had geleerd: « Vandaag een halve rantsoen gedeeld met een jongen. Misschien riskant, maar honger is overal hetzelfde. Niemand wordt arm van het delen van een brood. »
De woorden van haar vader herinnerden haar eraan: vriendelijkheid zonder voorwaarden is nooit verspild.
Vier SUV’s buiten Rosie’s Diner
Op de drieëntwintigste dag van de afwezigheid van de jongen gebeurde er iets.
Om 9.17 uur reden vier zwarte SUV’s met overheidskentekenplaten de parkeerplaats op. Het restaurant werd stil. Mannen in uniform stapten gedisciplineerd en nauwkeurig uit. Uit de voorste auto stapte een lange man in een gedecoreerd legeruniform, geflankeerd door officieren.
“Kan ik u helpen?” vroeg Mark nerveus.
« We zijn op zoek naar een vrouw die Jenny heet, » zei de agent terwijl hij zijn pet afzette.
« Ik ben Jenny, » antwoordde ze terwijl ze haar koffiepot neerzette.
« Mijn naam is kolonel David Reeves, Special Forces van het Amerikaanse leger. » Hij haalde een envelop uit zijn zak. « Ik ben hier vanwege een belofte aan een van mijn mannen. »
Hij pauzeerde even en voegde eraan toe: « De jongen die je hebt gevoed, heet Adam Thompson. Zijn vader was sergeant-majoor James Thompson, een van de beste soldaten onder mijn bevel. »
Jenny’s adem stokte.
