« Gaat het wel met Adam? »
« Hij is nu veilig bij zijn grootouders, » stelde de kolonel haar gerust. « Maar maandenlang kwam hij hier elke ochtend terwijl zijn vader op missie was. Wat sergeant Thompson niet wist, was dat zijn vrouw was vertrokken en dat Adam alleen overleefde. Te trots, te bang om het iemand te vertellen. »
De stem van de kolonel werd zachter. « Sergeant Thompson is twee maanden geleden in Afghanistan gesneuveld. In zijn laatste brief schreef hij: Als mij iets overkomt, bedank dan alstublieft de vrouw in het restaurant die mijn zoon heeft gevoed zonder vragen te stellen. Ze heeft niet zomaar een kind gevoed. Ze heeft waardigheid gegeven aan de zoon van een soldaat. «
Jenny’s handen trilden toen ze de brief aannam en er stroomden tranen over haar wangen.
De kolonel salueerde haar, samen met alle aanwezige soldaten. Klanten stonden stil en respectvol. Jenny, de stille serveerster die zo lang onzichtbaar had geleefd, stond nu in het middelpunt van de belangstelling.
Een getransformeerde gemeenschap
Het verhaal verspreidde zich snel. Dezelfde mensen die haar hadden bespot, prezen haar nu. Rosie’s Diner plaatste een vlag en een plaquette bij Adams kraam:
« Gereserveerd voor hen die bedienen – en de gezinnen die wachten. »
Veteranen en familieleden van militairen kwamen langs en lieten briefjes, munten en andere bedankjes achter. De fooien werden gul, vaak met een boodschap erbij: « Bedankt dat je ons eraan herinnert wat belangrijk is. »
Jenny ontving later een brief in een zorgvuldig handschrift:
Lieve juffrouw Jenny,
ik kende je naam pas die dag. Maar elke ochtend was jij de enige die me aankeek alsof ik niet onzichtbaar was. Papa zei altijd dat helden uniformen dragen. Maar ik denk dat ze soms ook schorten dragen. Bedankt dat je aan me dacht toen ik niet kon uitleggen waarom ik alleen was. Ik mis papa. En soms mis ik je pannenkoeken ook.
Je vriend,
Adam Thompson
Jenny lijstte de brief in en bewaarde hem stilletjes achter de toonbank.
