Toen klonk er een zacht, onmiskenbaar geluid – een zucht. Michaels borstkas ging op en neer. Katherina verstijfde. Even werd het stil in de kamer, toen brak er chaos uit.
“Hij ademt!” riep een van de directeuren.
“Bel onmiddellijk een ambulance!” riep iemand anders.
Katherina strompelde trillend achteruit en hield haar handen voor haar mond. Michael Owen – de onaantastbare miljardair, bewonderd door de hele stad – was net gekust en weer tot leven gewekt door een schoonmaakster die niemand had opgemerkt.
Een paar minuten later arriveerden de hulpverleners en trokken haar apart. Ze stond trillend, bleek, met haar ogen wijd open. Haar hart bonsde – niet van de daad zelf, maar van het gefluister dat zich al verspreidde.
« Wie denkt ze wel dat ze is? »
« Een schoonmaakster die haar baas kust? Wat een wanhoop. »
Iemand mompelde minachtend: « Misschien was het wel haar manier om snel rijk te worden. »
Tranen welden op in haar ogen, maar ze zei niets. Zwijgend keerde ze terug naar de dweil, haar uniform doordrenkt van zweet en vernedering.
De ambulance bracht Michael weg en binnen enkele minuten was de vergaderzaal leeg. Voordat hij vertrok, draaide het hoofd beveiliging zich naar haar om en zei koeltjes: « Kom morgen niet terug. HR neemt contact met je op. »
Die avond zat Katherina op het smalle bed in haar kleine eenkamerappartement naar de telefoon te staren. Haar moeder belde om te vragen hoe het met haar werk was gegaan.
“Alles is goed, mam,” loog ze.
Maar diep van binnen voelde ze dat het voorbij was. Ze had iemands leven gered – en daardoor haar baan verloren.
Ze sliep niet. Haar lichaam trilde terwijl ze dat moment herbeleefde: de warmte van zijn lippen, de doodsheid op zijn gezicht, de verbazing in ieders ogen. Ze had iets gedaan wat niemand anders durfde. Maar in haar wereld heette dat geen moed – het heette stoutmoedigheid.
De volgende ochtend ging ze naar de poort van het bedrijf om haar laatste salaris op te halen. Beveiligers lieten haar niet binnen.
‘Bevelen van boven’, zeiden ze.
Katherina draaide zich om om te vertrekken, maar een strakke zwarte auto stopte naast haar. Het getinte raam ging langzaam open – en daar was hij. Michael Owen. Bleek, zwak, maar levend. Zijn blik richtte zich met verlammende intensiteit op haar.
« Jij, » zei hij zachtjes, zijn stem hees maar vastberaden. « Stap in de auto. »
De bewakers wisselden verbaasde blikken uit. Catherines hart bonsde toen ze dichterbij kwam.
« Heer, ik… ik wilde niet… »
« Je hebt mijn leven gered, » onderbrak hij, zonder zijn ogen van hem af te wenden. « Nu is het mijn beurt om het jouwe te redden. »
Ze aarzelde, maar ging uiteindelijk toch naar binnen. De deur ging dicht en sloot haar af van de wereld die haar had veracht.
Binnen draaide Michael zich naar haar om en fluisterde: « Vanaf nu zal je leven nooit meer hetzelfde zijn. »
Aflevering 3
Katherina zat stijfjes op de achterbank, haar hart bonkte zo hard dat ze de motor nauwelijks kon horen. Michael zat naast haar, zijn ogen verborgen achter een donkere zonnebril, hoewel de zon nauwelijks door de wolken brak.
Er viel een diepe stilte, totdat hij zachtjes zei: « Ze hebben je ontslagen, toch? »
Katherina slikte. « Ja, meneer. Ze zeiden dat ik de grens heb overschreden. »
Michael draaide zich naar haar om. « Wat is dat voor tekst? Het redden van een mensenleven? »
Ze had geen antwoord.
Hij zuchtte en zette zijn bril af. Zijn gezicht was bleek maar opvallend – hetzelfde gezicht van de tijdschriftcovers, hetzelfde gezicht dat zij tot leven had gewekt.
« Je had niet hoeven lijden voor wat je hebt gedaan, » zei hij zachtjes. « Ik ben je alles verschuldigd. »
De auto stopte voor een enorm landhuis, omgeven door ijzeren hekken. Catherine verstijfde. Zoiets had ze nog nooit gezien.
« Kom binnen, » zei hij terwijl hij wegging. « Vanaf nu werk je voor mij… persoonlijk. »
Het interieur van het landhuis was surrealistisch: kristallen kroonluchters, marmeren vloeren en muren versierd met kunstwerken. Catherine stond bij de ingang, bang om ook maar iets aan te raken.
“Heer, ik begrijp het niet… waarom zou ik zoiets doen?”
« Omdat je me hebt gered, » antwoordde hij. « En omdat… » Hij zweeg even en keek naar beneden. « Ik zag iets in je ogen toen je weigerde op te geven. Niemand heeft me ooit zo aangekeken. Zelfs niet degenen die ik betaal. »
Voor het eerst keek Catherine hem in de ogen. Ze zag eenzaamheid – diep en oprecht.
“Je bent een goed mens,” fluisterde ze.
Hij glimlachte lichtjes. « Als dat zo is, dan komt dat door wat jij hebt gedaan. »
Weken verstreken. Michael nam haar aan als zijn assistente, kocht nieuwe kleren voor haar en leerde haar dingen die ze zich nooit had kunnen voorstellen: hoe ze e-mails moest schrijven, vergaderingen moest bijwonen en zelfverzekerd moest spreken. Medewerkers fluisterden achter haar rug om en insinueerden dat ze met de baas naar bed ging. Maar Katherina negeerde hen. Ze concentreerde zich op haar werk, dankbaar voor een tweede kans.
Maar er veranderde iets in Michael. Hij werd afstandelijk, rusteloos en staarde urenlang uit het raam.
Op een avond trof Catherine hem bezweet en hijgend aan in zijn kantoor.
« Meneer! Meneer, wat is er gebeurd? » riep ze terwijl ze naar hem toe rende.
Hij greep haar pols stevig vast, zijn ogen puilden uit zijn kassen.
« Ik… ben vergiftigd, Catherine, » fluisterde hij. « De raad van bestuur… ze wilden me vermoorden omdat ik de fraude aan het licht had gebracht. »
Ze verstijfde. « Wat? »
Michael hoestte, huiverde en gaf haar een kleine, zwarte USB-stick.
« Alles is hier. Vertrouw niemand… zelfs mijn familie niet. »
Voordat ze kon antwoorden, rolde ze met haar ogen en viel in zijn armen.
Deze keer wachtte ze niet. Ze schreeuwde om hulp, maar er kwam niemand. Het landhuis, ooit majestueus, leek nu donker en leeg.
Toen ging de voordeur krakend open… en er verscheen een schaduw.
« Ik heb je gewaarschuwd, schoonmaakster, » zei een kille stem. « Je had onzichtbaar moeten blijven. »
Catherines bloed stolde. Wie het ook was… ze wisten alles.
Aflevering 4
