In de dagen die volgden, verenigde het land zich in verdriet. Leiders betuigden hun medeleven. Kerken en moskeeën openden hun deuren voor samenkomsten en gebeden. Hulpverleners spraken met families die door hun shock nauwelijks konden spreken. Zelfs nu, jaren later, worden de namen van de kinderen met hetzelfde respect uitgesproken als die van nationale helden. Hun verhalen blijven verweven in het collectieve geheugen van Tanzania.
Elke herdenking brengt een golf van emoties met zich mee die nooit helemaal verdwenen zijn. Ouders bezoeken nog steeds de graven. Leraren spreken nog steeds over de leerlingen wier bureaus leeg blijven. De school zelf heeft gedenktekens opgericht, zodat de herinnering aan de kinderen voortleeft na de tragedie die hen het leven kostte. Voor de overlevenden – degenen die die dag niet in de bus zaten, of de families die meer dan één kind verloren – heeft de tijd de last van de afwezigheid niet weggenomen. Maar het heeft hun vastberadenheid versterkt om de slachtoffers te eren door te pleiten voor veiligere wegen, strengere vervoersnormen en beter toezicht op schoolvervoer.
De herpublicatie van het artikel in 2025 bracht de tragedie opnieuw onder de aandacht, vooral bij een jongere generatie die destijds te jong was om het te begrijpen. Toen lezers het verhaal herlazen, werden velen niet alleen herinnerd aan het hartverscheurende verdriet, maar ook aan de pijnlijke lessen die daaruit voortvloeiden. Tanzania verscherpte de handhaving van de veiligheidsvoorschriften voor schoolvoertuigen, verbeterde de opleiding van buschauffeurs en startte infrastructuurprojecten in risicogebieden zoals Karatu. Deze veranderingen kwamen te laat voor de 32 omgekomen leerlingen, maar ze vormden onderdeel van de belofte dat een dergelijke tragedie nooit meer zou mogen gebeuren.
De emotionele impact van het ongeluk reikte verder dan de grenzen van Tanzania. Internationale gemeenschappen die eerder met de Lucky Vincent Primary School hadden samengewerkt, betuigden hun steun en medeleven. Sommigen boden beurzen aan ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Anderen doneerden geld voor de wederopbouw van de schoolgebouwen of voor de opvang van achtergebleven kinderen. Het verhaal raakte mensen ver buiten Oost-Afrika, omdat het een universele waarheid aan de kaak stelde: de veiligheid van kinderen is een gedeelde verantwoordelijkheid en het verlies van kinderen is een wond die de hele mensheid collectief voelt.
Maar de families zelf droegen de zwaarste last. Velen spraken over de gewone momenten die ze het meest misten: het gelach in de ochtend, het helpen met huiswerk, het geluid van kleine voetjes die door het huis renden. Ze beschreven het verdriet van het zien van schooluniformen die nog steeds in de kast hingen, schoolboeken die nog op de bureaus lagen, verjaardagsplannen die nooit zouden doorgaan. Sommige ouders vonden kracht in de gemeenschap. Anderen steunden op hun geloof. Iedereen was voorgoed veranderd.
