Acht jaar zijn verstreken sinds Tanzania een van de zwartste ochtenden uit zijn moderne geschiedenis meemaakte – een ongeluk zo verwoestend dat de natie er nog steeds met een mengeling van verdriet, ongeloof en rouw over spreekt. Op 6 mei 2017 raakte een schoolbus met leerlingen van de Lucky Vincent basisschool in Arusha van een doorweekte weg in het bergachtige district Karatu en stortte in een ravijn. Tweeëndertig kinderen, twee leraren en de chauffeur kwamen om het leven. De tragedie galmde door het hele land met een kracht die bijna tastbaar aanvoelde, alsof de hele natie haar adem inhield, niet in staat om het verlies te bevatten.
De kinderen waren op weg naar een proefexamen, een belangrijke stap in hun schoolcarrière. Voor velen van hen was het een moment dat hun groeiende gevoel van doelgerichtheid markeerde – een vroege kennismaking met prestatie en verantwoordelijkheid. De leraren hadden hen zorgvuldig voorbereid, de ouders hadden hen aangemoedigd en de school had de reis met trots georganiseerd. Geen van hen had kunnen vermoeden dat een dag die bedoeld was om hun potentieel te meten, in plaats daarvan herinnerd zou worden als een dag van zo’n diep verdriet dat zelfs de tijd moeite heeft om de scherpe kantjes ervan te verzachten.
Die ochtend regende het onophoudelijk in het Karatu-hoogland. De wegen in dat gebied staan bekend om hun scherpe bochten en steile afgronden, en naarmate het zicht afnam, werden de omstandigheden binnen enkele seconden levensgevaarlijk. Volgens de eerste berichten probeerde de chauffeur een bijzonder glad stuk weg te nemen toen de bus de grip verloor. De bus slipte, week scherp uit en ramde vervolgens door een vangrail voordat hij in de ravijn beneden stortte. De val was catastrofaal. Reddingsteams spoedden zich naar de plek van het ongeluk, maar de schade was al aangericht.
Families werden opgeroepen. Gemeenschappen kwamen bijeen. De beelden van de reddingsoperatie waren bijna te aangrijpend om naar te kijken: verwrongen metaal, persoonlijke bezittingen verspreid tussen de rotsen en de holle stilte van een plek die zojuist een onvoorstelbaar verlies had meegemaakt. Tanzania rouwde niet alleen om individuele kinderen, maar om een hele generatie vol potentieel: toekomstige artsen, leraren, kunstenaars, leiders, zonen en dochters, allen weggevaagd in een moment dat niemand meer kon terugdraaien.
