✈️ Vlucht naar Seattle: geen ruimte voor empathie?
Vorige maand vloog ik van Chicago naar Seattle. Ik was al sinds half vijf ‘s ochtends wakker, rende door de beveiliging, en haalde mijn vlucht op het nippertje. Toen ik eenmaal in mijn stoel zat, voelde ik het bekende signaal: duizeligheid, trillende handen. Mijn bloedsuiker daalde.
Tijd voor een proteïnereep.
Maar voordat ik een hap kon nemen, boog de vrouw naast me zich naar voren. Haar man zat aan de andere kant van het gangpad, hun zoon van een jaar of negen ertussenin met een iPad, koptelefoon en een air alsof vliegen in economy een belediging was.
Ze fluisterde: “Kan dat niet? Onze zoon is erg gevoelig voor geuren en geluiden.”
Ik keek haar verbaasd aan. “Pardon?”
“De geur… het eten… het stoort hem.”
En hoewel de jongen nergens op reageerde, stopte ik. Tegen beter weten in. Ik dacht: het is maar een korte vlucht.
Maar mijn bloedsuiker dacht daar anders over.
