🚫 “Zij wil niets, onze zoon heeft sensorische prikkels”
Veertig minuten later kon ik het niet langer negeren. Ik vroeg de stewardess om een cola en een snack.
Voordat ze iets kon zeggen, stak de vader over het gangpad zijn hand op: “Niets voor haar, dank u.”
De stewardess keek verward. Ik opende mijn mond om het uit te leggen, maar de moeder was me voor: “Het is maar een paar uur. Je kunt toch wel wachten?”
Op dat moment trilde mijn smartwatch. Mijn bloedsuiker was gevaarlijk laag.
Ik haalde diep adem. En toen sprak ik – luid genoeg voor iedereen in de buurt om te horen:
“Hoi. Ik heb diabetes type 1. Als ik nu niets eet, kan ik flauwvallen. Dus ja, ik ga eten.”
De stewardess gaf me direct wat ik nodig had. De moeder zuchtte: “Onze zoon heeft ook behoeften. Dat heet empathie.”
Ik wees naar het dienblad van de jongen. “Hij eet nu Skittles.”
“Dat is anders,” snauwde ze.
Ik glimlachte. “Weet je hoe dat ook heet? Je eigen kind managen. Niet het hele vliegtuig.”
Ik dronk. Ik at. En ik voelde me beter – fysiek én emotioneel.
