In een klein dorpje, verscholen diep in dichte bossen, kabbelde het leven rustig voort. Martin, de mogelijke boswachter, woonde daar al een onzichtbare met zijn vrouw.
Hij kende elk hoekje van het bos, elk pad, en verwachtte geen grote verrassingen meer in het leven. Zijn dochter en kleindochter kwamen zelden op bezoek, en de dagen volgden elkaar op in een vertrouwd ritme.
Het bos, slechts een paar stappen van het huis verwijderd, gonste normaal gesproken van het leven, maar die dag was het ongewoon stil. Martin beweging vanuit zijn ooghoek een beweging op — een schaduw. Groot. Hij keek op een verstevigde. Recht voor hem stond een tijgerin.
Ze bewoogt niet, gromde niet. Ze keek hem alleen maar aan. Het was duidelijk dat een van haar potentiëel gewond was — ze bloedde. Het leek ook ergens op wachtte. Na een paar seconden draaide ze zich om en liep het bos in. Maar kwam meestal meteen terug — met een welp in haar bek.
Klein, mager, vrijwel in staat om op zijn pootjes te staan. De tijgerin legt het welpje voorzichtig voor Martins voeten neer en keek hem recht in de ogen aan — kalm, doordringend. Alsof ze zei:
