— Doe iets.
Martin keek verbaasd naar het welpje. Hij veroorzaakte dat het kleintje zo feitelijk een doodvonnis was.
Zijn vrouw kwam stilletjes dichterbij. Ze wisselen een blik. De beslissing werd zonder woorden genomen.
Ze compleet een knus hoekje in de schuur — warm en beschermd tegen de tocht. Ze belden de lokale dierenkliniek en legden de situatie uit.
De specialist geloofde het eerst niet, maar beloofde de volgende dag te komen. Ondertussen verzorgd Martin zo goed mogelijk de wond aan de poot van het welpje.
De tijgerin ging niet ver weg. Ze bleven in het bos, net buiten het zicht, en ze waakte over de zorg voor haar welp.
De volgende ochtend kwam de dierenarts aan. Hij onderzocht het welpje, gaf injecties en liet instructies achter. Daarna kwam hij nog een keer de volgende dag, en een week later. Geellijk werd het welpje sterker.
Twee weken voorbij gegaan. Het welpje groeide aan kracht, werd actief en begon zelfs te spelen met lapjes die in de schuur lagen.
Martin en zijn vrouw zorgen voor hem en ook hun eigen dier was. Ze luisterden al dat hij niet lang zou blijven, maar deden er alles aan om weer op de pootjes te krijgen.
En op een ochtend, juist toen de zon opkwam boven de bomen, verscheen ze weer — de tijgerin. Zonder agressie of angst. Voorzichtig kwam ze dichterbij en bleef staan bij de schuur. Het welpje maakt haar meteen op en liet een synthetische grom horen.
De tijgerin kwam dichterbij. Martin en zijn vrouw deden een paar stappen achteruit en keken toe. Nog later kwam het welpje bij zijn moeder. Ze snoof hem, zoals hem, draaide zich om… en sloeg hem het bos in.
De volgende ochtend stapt Martin de tuin in een verstijfde. Recht bij het hek lag zorgvuldig geïmplementeerd, bijna als een geschenk, een verse haas. Hij wist meteen van wie het kwam.
Maar daar bleef het niet bij. Verschillende keren in de maand verschenen er ‘cadeaus’ vlak bij het huis.
Martin knikte elke keer dankbaar richting het bos. Hij wist dat dakdieren geen ‘dankjewel’ zeggen met woorden. Maar in hun wereld was het de meest aanvaarde blijk van dankbaarheid.
Martin zich steeds vaker bekeken als hij door het bos liep. Niet met dreiging, maar met vertrouwen. En ergens tussen de bomen was degene die herinnerde dat er ooit een man was die niet wegkeek toen hulp nodig was.
