Er zijn aangrijpende, bijna heilige momenten die de wetenschap maar moeilijk kan verklaren. Een daarvan is een gebaar dat vaak wordt herhaald in de verhalen van palliatieve zorgverleners: veel patiënten heffen vlak voor hun laatste ademtocht langzaam hun armen omhoog, alsof ze een onzichtbare aanwezigheid begroeten.
Intrigerend, troostend, soms zelfs kalmerend voor hun dierbaren… Deze beweging roept diepe vragen op. Wat betekent het? Is het een neurologische reactie, een spirituele roep of een laatste gebaar van liefde?
Een drang naar het « verre »?
In hun laatste momenten fluisteren sommige patiënten bekende namen, glimlachen ze zachtjes of staren ze met een tedere uitdrukking naar een onzichtbaar punt.
Velen zeggen dat ze een overleden dierbare zien, een spiritueel figuur, of een weldadig licht voelen.
Hartverscheurende zinnen zoals: Deze getuigenissen, hoewel subjectief, geven dit gebaar een bijna mystieke betekenis.
Een reactie van de hersenen… of een laatste impuls van het hart?
Vanuit medisch perspectief suggereren sommigen dat deze bewegingen mogelijk worden veroorzaakt door onwillekeurige neurologische reacties. Een daling van het zuurstofgehalte, chemische veranderingen in de hersenen of hallucinaties zouden de oorzaak kunnen zijn.
