Het paard stond stil, volkomen stil.
Zijn zijkanten bewogen van het rennen, maar hij liep niet heen en weer, steigerde niet en reageerde niet op de stemmen die hem riepen. In plaats daarvan stond hij als een schildwacht, met zijn blik strak op de kist gericht. Hij leek zich nergens van bewust: de mensen, de commotie, de verwarring.
Iemand probeerde te klappen in de hoop het paard weg te jagen. Een andere man kwam langzaam dichterbij, met uitgestrekte armen, zachtjes mompelend. Maar het paard bewoog niet.
Het leek wel alsof het om één enkele reden was gekomen.
En toen gebeurde er iets wat bij iedereen die het zag kippenvel bezorgde.
Nu de stilte zwaar en zwaar was, liet het paard langzaam – opzettelijk – zijn hoofd zakken en liet een lang, laag hinnikgeluid horen. Geen wild geluid. Geen angstige kreet. Maar een zacht, pijnlijk geluid. Een geluid van verdriet.
Toen stapte het dier naar voren, tilde een voorpoot op en tikte zachtjes op het deksel van de kist.
Eenmaal.
Tweemaal.
Het geluid – een holle, houten klap – echode over het veld als een hartslag in de stilte.
Een paar ogenblikken lang sprak niemand. Geen enkele ademhaling bewoog de lucht.
Toen fluisterde een oudere vrouw uit de menigte, met betraande wangen: « Dat is zijn paard. »
Zachtjes klonken de kreten. Hoofden draaiden. Er klonk gemompel.
Natuurlijk. Dat was het zeker.
De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Elias, de man in de kist, had dat paard opgevoed vanaf het moment dat het een ziekelijk veulen was – verlaten door zijn moeder, voor dood achtergelaten in het bos. Velen zeiden dat hij het leven van het dier had gered. Anderen zeiden dat het paard het zijne had gered.
Ze waren onafscheidelijk. De dorpelingen zagen hen vaak naast elkaar lopen, Elias zachtjes neuriënd terwijl het paard hen op de voet volgde, zonder touw. Regen of zonneschijn, zomer of sneeuw, ze liepen samen.
Hij bezat niet veel. Nooit getrouwd. Geen kinderen. Maar dat paard was zijn familie.
Nu was het trouwe dier teruggekomen om afscheid te nemen – van de man die hem ooit meer had liefgehad dan het leven zelf.
Hoe het paard wist dat Elias was overleden, kon niemand verklaren. Sommigen zeiden dat dieren zintuigen hebben die we niet kunnen begrijpen. Anderen geloofden in iets diepers, iets spiritueels.
Wat de reden ook was, niemand twijfelde aan de emotie. Niemand twijfelde aan de band.
Toen de laatste woorden waren uitgesproken, veegden de dorpelingen hun ogen af. Maar ze bewogen niet. Pas toen het paard een stapje achteruit had gedaan, zijn hoofd weer had laten zakken en naast de kist had gestaan.
Het bleef daar nog lang nadat de anderen waren vertrokken: stil als een steen, met gesloten ogen en langzaam ademend.
Niemand kon het over zijn hart verkrijgen om het weg te leiden.
