Het nieuws over wat er die dag was gebeurd, verspreidde zich tot ver buiten het dorp. Een plaatselijke dominee deelde het verhaal tijdens de zondagse dienst. Iemand plaatste een foto online. Al snel verspreidde het verhaal zich over provincies, staten en zelfs over oceanen.
Overal huilden mensen om het verhaal van een toegewijd dier dat afscheid nam van zijn beste vriend. Sommigen stuurden brieven. Anderen doneerden namens Elias aan lokale dierenasiels.
En velen schreven hetzelfde:
“Het deed me denken aan mijn eigen huisdier, degene die tot het einde aan mijn zijde bleef.”
« Het herinnerde me eraan hoe diep dieren voelen. Hoe loyaal ze zijn. Hoeveel ze liefhebben. »
Dat paard, dat naast het graf van Elias stond terwijl de zon achter de bomen zakte, werd een symbool voor iets waar zovelen van ons in willen geloven:
Dat liefde niet eindigt als het leven eindigt.
Dat de mensen voor wie we hebben gezorgd, of het nu mensen of dieren zijn, onze herinnering met zich meedragen, zelfs nadat wij er niet meer zijn.
Voor degenen onder ons die het gezelschap van een trouw huisdier hebben gekend, of die het verlies van een huisdier hebben betreurd, herinnert dit verhaal ons eraan dat verdriet niet alleen menselijk is.
Dieren rouwen ook. En soms begrijpen ze meer dan wij ooit zullen begrijpen.
