Op de dag van de bruiloft van Ekaterina en Alexander verscheen er een mysterieuze oude vrouw bij hun oprit, klaar om Ekaterina haar hand te lezen.
Ekaterina, die niet in zulke dingen geloofde, was sceptisch… totdat de oude vrouw details onthulde die onmogelijk vervalst konden zijn.
De ochtend van mijn bruiloft was precies zoals ik het altijd had voorgesteld.
Alles was een beetje chaotisch, ik was opgewonden, en de sfeer was doordrenkt met liefde.
De bruidsmeisjes zouden snel arriveren en we zouden genieten van een lichte lunch met een kaasplankje en een glas champagne.
Mijn jurk hing nog in de hoes, en ik maakte me klaar om te trouwen met Alexander – mijn beste vriend en de man die me deed geloven in eeuwige liefde.
Onze bruiloft zou anders zijn.
Alexander en ik hadden besloten om ’s nachts op een jacht te trouwen, dus hadden we de hele dag om ons voor te bereiden op deze nieuwe fase in ons leven…
Tenminste, dat dacht ik.
Ik bracht een masker aan op mijn gezicht en ging naar buiten om de koerier met mijn boeket te ontmoeten.
Ik had expres de levering op het laatste moment besteld, zodat de bloemen vers en niet verwelkt zouden zijn.
Maar toen ik bij de oprit stond te wachten op de bezorgwagen, zag ik haar.
Ze stond op het pad dat door mijn tuin liep. Een oudere vrouw met verweerde huid, verwarde grijze haren en kleren die er uitzagen alsof ze weken niet gewassen waren.
Maar ondanks haar uiterlijk waren haar ogen scherp en doordringend. Er was iets onheilspellends in haar kalmte.
“Meisje,” riep ze zacht maar beslist. “Kom hier, meisje.”
Ik verstijfde. Alles in mij zei dat ik haar moest negeren en naar binnen moest gaan, maar haar blik hield me vast.
Tegen mijn wil in liep ik dichterbij. Misschien had ze honger? Ik kon haar thee en een boterham geven en haar weer wegsturen.
Het was tenslotte mijn trouwdag. Hoe kon ik zo’n oude vrouw wegsturen?
“Geef me je hand, meisje,” zei ze, terwijl ze haar hand uitstak. “Ik wil je toekomst lezen. Laten we eens kijken wat de lijnen op je hand zeggen.”
“Sorry,” zei ik met een geforceerde glimlach. “Maar ik geloof hier niet in.”
Ze glimlachte lichtjes.
“Je hoeft er niet in te geloven, mijn lief,” zei ze. “Je moet alleen luisteren. Misschien raakt het iets in je ziel.”
Voordat ik iets kon zeggen, pakte ze voorzichtig mijn hand vast. Haar greep was verrassend sterk voor zo’n fragiel mens. Ik moest mijn hand terugtrekken, maar deed het niet.
“De man met wie je gaat trouwen,” begon ze terwijl ze naar de lijnen op mijn hand keek, “heeft hij een moedervlek op zijn rechterdij? In de vorm van een hart?”
Ik verstijfde. Mijn maag kromp samen. Niemand wist van Alexander’s moedervlek. Niemand.
“En zijn moeder?” vervolgde ze. “Was ze niet in zijn leven? Is ze gestorven?”
Ik knikte langzaam, er trok een rilling over mijn lichaam.
“Hoe… hoe weet u dat?”
Haar blik werd serieus.
“Meisje, hij zal je leven kapotmaken. Maar je hebt nog een keuze. Als je de waarheid wilt weten, kijk dan in het knuffelkonijn dat hij in zijn kast bewaart.”
Ik trok mijn hand terug.
“Waar heeft u het over?” vroeg ik.
“Vertrouw op je instincten,” antwoordde ze. “En onthoud: liefde gebouwd op leugens zal kapotgaan.”
Ik stond op het punt om om te draaien en weg te lopen, maar toen kwam mijn boeket.
Snel pakte ik het van de koerier en haastte me naar binnen, de deur achter me dichtdoen. Mijn hart bonsde wild, en haar woorden galmden in mijn hoofd.
Knuffelkonijn.
Alexander had me erover verteld. Een speeltje dat zijn moeder hem gaf voordat ze stierf. Hij bewaarde het in zijn kast als herinnering.
Ik waste het masker van mijn gezicht en stuurde snel een bericht naar de chat met mijn vriendinnen:
Meiden, ik ben even weg voor een paar minuten. Ik stuur een bericht zodra ik terug ben. Dan vieren we verder!
