Meiden, ik ben even weg voor een paar minuten. Ik stuur een bericht zodra ik terug ben. Dan vieren we verder!
“Oké, Katja,” zei ik tegen mezelf. “Tijd om dat konijn te vinden.”
Alexander was bij zijn vader, bezig met voorbereidingen. Dus was ik alleen thuis. En kon ik doen wat ik wilde.
Ik opende zijn kast en haalde het konijn tevoorschijn. De grijze vacht was een beetje versleten, en op zijn rug zag ik een ritssluiting.
Mijn hart klopte sneller. Ik opende de rits en haalde een bundel papieren tevoorschijn.
Zoon, waarom schaam je je voor mij? Verlaat me alsjeblieft niet. Ik hou van je. – Mama.
Ik verstijfde. Mijn hart kromp ineen. De volgende brief:
Waarom reageer je niet? Ik bel je al weken.
En de derde:
Alsjeblieft, laat me je één keer zien. Ik moet weten dat het goed met je gaat.
Mijn knieën werden slap, ik zakte op de grond. Zijn moeder leefde nog. Ze probeerde wanhopig contact met hem te krijgen.
Hoe bezorgde ze die brieven? Via de brievenbus?
Ik begreep het: Alexander had gelogen. Over zijn moeder. Over één van de belangrijkste momenten in zijn leven.
Ik belde hem.
“Katja, wat is er gebeurd? Is alles oké?”
“Kom meteen naar huis.”
Toen hij kwam, liet ik hem de brieven zien. Zijn gezicht werd bleek, hij ging zitten en verborg zijn gezicht in zijn handen.
“Het is ingewikkeld,” zei hij zacht.
Ik keek hem boos aan.
“Je hebt me voorgelogen. Hoe kan ik met je trouwen?”
Ik dwong hem om het uit te leggen. Hij gaf toe dat zijn vader hem had gedwongen zijn moeder te vergeten na hun scheiding.
Die avond zag ik die oude vrouw weer. Maar nu kende ik haar naam: het was Alexanders moeder.
De bruiloft werd afgezegd, maar een paar maanden later hielden we een klein, gezellig feest, waar zijn moeder bij was.
Soms gaat liefde niet over perfecte beginnen, maar over terugkeren naar de waarheid en naar degenen die echt belangrijk zijn.
