De onoptilbare kist
Het treurige geluid van begrafenismuziek galmde door en vermengde zich met het tikken van de regen op het oude golfplaten dak.
Midden op de binnenplaats stond een vergulde kist op twee houten stoelen. Daaromheen zaten de rouwenden dicht op elkaar, elk hoofd gebogen uit verdriet voor Elena, de lieve schoondochter die net aan een vroeggeboorte was overleden.
Elena was pas 25 jaar oud. Sinds ze schoondochter was geworden, had ze altijd respect gehad voor ouderen en voor de ouders van haar man gezorgd alsof het haar eigen ouders waren. Anna Petrovna, Elena’s schoonmoeder, zei trots: « Elk gezin met een schoondochter zoals Lena is een grote zegen. » Maar iets meer dan een jaar later sloeg het noodlot toe.
Die nacht kreeg Elena hevige buikpijn, ze klemde zich vast aan haar buik en snikte. Tegen de tijd dat ze naar het ziekenhuis werd gebracht, was ze uitgeput. Voordat de baby zelfs maar haar eerste kreet kon laten horen, verloor Elena het bewustzijn en werd ze nooit meer wakker.
De hele familie was diepbedroefd. Anna Petrovna huilde en viel flauw.
Haar man, Leonid, zat stil, zijn ogen levenloos gericht op het portret van zijn schoondochter op het deksel van de kist. Op de foto glimlachte Elena stralend, haar ogen fonkelden van geluk.
Toen het tijd was om de kist te dragen, kwamen acht jongemannen naar voren, pakten de kist aan beide kanten vast en maakten zich klaar om hem naar de lijkwagen te dragen. Maar vreemd genoeg, hoe hard ze ook probeerden hem op te tillen, de kist gaf geen krimp. Iedereen had een rood gezicht, de aderen in hun armen stonden bol, maar de kist leek aan de grond genageld. Een oude buurman zuchtte: « Ze moet nog steeds boos zijn en kan niet weg. »
De genezeres, die vlakbij stond, zei zachtjes:
“Open de kist, ze wil nog iets zeggen.”
De grendel werd verwijderd. Toen het deksel van de kist werd opgetild, was iedereen verbijsterd. Er waren nog twee traansporen zichtbaar op Elena’s gezicht. Haar ogen waren half dichtgeknepen, haar wimperhoeken waren nat, alsof ze net had gehuild. Anna Petrovna barstte in tranen uit, knielde naast de kist neer en greep de hand van haar schoondochter vast, haar stem trilde:
