“Lenochka… huil niet meer… Als er iets is wat je nog niet hebt gezegd, vertel het me dan alsjeblieft… Ik smeek je, mijn kind…”
Er viel een doodse stilte tijdens de begrafenis.
Plotseling klonk er een snik. Iedereen keek naar Leonid, Elena’s echtgenoot. Hij viel op zijn knieën, bedekte zijn gezicht met zijn handen en begon te snikken. Iedereen was verbaasd. Anna Petrovna draaide zich om, haar stem trilde:
« Lenya… wat doe je… Heb je gehoord wat Lena zei? »
Leonid hief zijn hoofd op, zijn gezicht was bedekt met tranen, zijn ogen waren rood, zijn stem brak en stikte:
« Het is mijn schuld… Door mij is ze met pijn vertrokken… »
De hele tuin was stil, alleen het geluid van zware regen was te horen. Leonid snikte, kijkend naar het betraande gezicht van zijn vrouw:
« Die dag… ontdekte ze dat ik er nog een had… Ze zei niets, ze hield alleen haar buik vast en huilde de hele nacht. Ik had beloofd het uit te maken, maar… maar ze was zo geschokt… Die nacht kreeg ze vreselijke buikpijn… Ik bracht haar naar het ziekenhuis, maar het was te laat… Vergeef me… ik had het mis… Lena… »
De kreet galmde door de binnenplaats. Anna Petrovna trilde, haar stem brak in de regen:
« O God… mijn kind… Waarom lijd je zo… Mijn schoondochter… vergeef me dat ik je niet kan beschermen… »
Leonid leunde met zijn hoofd tegen de kist van zijn vrouw, zijn handen stevig om de houten rand geklemd. Hij snakte naar adem, zijn stem brak:
« Lena… vergeef me… ik weet dat ik fout zat… Je mag boos op me zijn, je mag me haten… Maar alsjeblieft… vergeef me… Laat me je zien op je laatste reis… »
Plotseling schudde de kist lichtjes. De genezer knikte: « Ze liet los. »
De acht jongemannen pakten de kist opnieuw vast. Dit keer tilden ze hem voorzichtig op, en de kist kwam moeiteloos van de grond. Begrafenismuziek begon te spelen, waarmee afscheid werd genomen van de vrouw met het onfortuinlijke lot. Iedereen boog zwijgend het hoofd en maakte plaats voor hen.
Leonid knielde op de koude grond, tranen vermengd met de regen. Elke verontschuldiging echode pijnlijk in zijn hart. Hij wist dat hij de rest van zijn leven, hoeveel hij ook huilde, hoeveel hij zich ook verontschuldigde… zijn fouten niet zou kunnen herstellen. En
de rest van zijn leven, in zijn rusteloze dromen, zou het beeld van Elena die tranen vergoot hem achtervolgen, alsof het hem eraan herinnerde: er zijn wonden die, hoeveel hij zich ook verontschuldigde… niet zullen helen.
